Wat een mooie programmering vandaag ook weer. Fijne diversiteit en mooi verspreid over de dag. Geen drukke in elkaar prop schema’s hier, maar mooi uitgebalanceerd en hele concerten op diverse plekken. Erg fijn dus. Wij kiezen vandaag voor optredens van John Medeski’s Mad Skillet, Kamasi Washington en Marc Ribot.

Montreal Jazz is een fenomeen, daar ben ik wel achter na twee dagen hier. Elke dag een erg mooie line-up aan muzikanten en volop belangstelling van het publiek. Dat komt natuurlijk ook door de opzet van het festival waarbij het centrum van de stad met allerlei eet en drank stands voor iedereen gratis toegankelijk is en er dan kaarten gekocht kunnen worden voor concerten van grotere artiesten in de diverse zalen. Op de open buitenpodia zijn muzikanten geprogrammeerd die of Canadees zijn, en ondersteund worden, of internationaal daar de aandacht kunnen trekken. En de set-up werkt optimaal. Ook vandaag is het druk en gezellig en vermaakt iedereen zich uitstekend. Dat komt ook mede door het geweldige weer. Deze week geldt als een van de warmste weken van Montreal ooit vertellen ze me.

John Medeski speelt met zijn frisse nieuwe band Mad Skillet in Gesù, die coole jazzclub waar gisteravond ook Marius Neset met zijn band speelde. Mad Skillet heeft Medeski opgezet met hemzelf vooral op de Hammond (af en toe iets piano) en naast Terrence Higgens op drums en Will Bernard op gitaar vooral de opvallende aanwezigheid van de souzafoon en de geweldige Kirk Joseph die hem bespeelt. Een instrument dat niet alleen de sfeer van New Orleans meebrengt (de plek waar de band drie jaar geleden ontstond) maar tevens het stevige bas-element die de composities dragen.

Mad Skillet is vooral een heerlijke feestband. Gedragen door de ritmische klanken van de souzafoon en drums slingert Medeski onnavolgbare Hammond klanken de zaal in waarover Bernard dan weer lekke ritmisch kan doorpakken. Niets muzikaal baanbrekends hier maar gewoon veel energie en feest gemaakt door muzikanten met een groot talent en dus helemaal snappen hoe je het publiek kunt veroveren. Joseph is de grote publieksparticipant en weet het publiek steeds knap te bespelen. Zo om 6 uur op de middag een fijn feestelijke start van een mooi avondprogramma.

Waar door velen ook hier in Montreal is uitgekeken is het optreden van Kamasi Washington en zijn band. Ze staan geprogrammeerd is de grote MTELIS en is strak uitverkocht. Opvallend toch om ook zoveel jonge mensen naar het concert te zien komen. Jazz is in trek en Kamasi is een grote aandachtstrekker daarin. Voorprogramma Anomalie is van lokale afkomst, maar is langzamerhand ook door het land en zelfs Amerika sporen na an het laten. Eerlijk gezegd: Mijn muziek is het niet echt. Heel veel toetsen en geprogrammeerde naar jaren tachtig (met slicke fusionjazz invloeden) neigende elementen doordrenken hun geluid. De eigenheid is daar, maar muzikaal kan het mij maar weinig boeien. Het drijft wel heel erg op iets wat al eerder is gedaan en niets voor niets naar de achtergrond is verdwenen.

Kamasi pakt gelijk stevig uit als hij met zijn band het podium op komt. Bij Kamasi klinkt eigenlijk elke compositie alsof het de toegift van het concert is. De manier waarop hij veel van zijn composities opbouwt is ook op climaxen gestoeld. Daar is natuurlijk helemaal niets mis mee, het publiek eet uit zijn handen, maar eigenlijk wordt die sfeer maar weinig doorbroken met echt rustige passages. Het publiek lijkt ook echt te komen voor die wervelende opbouw en volle sound. Als de band maar even gas terug neemt lijkt de sfeer wat te verslappen, als iemand in de band of Kamasi zelf even doorhaalt is het publiek gelijk weer bij de pinken.

Kamasi zelf is een prachtig middelpunt vol rust en fijne verhalen. Absoluut innemende podiumpersoonlijkheid, maar het zou best eens heel fijn zijn als het allemaal wat kleiner zou zijn. Gewoon alles eens terugbrengen naar één drummer, een bas en hem. Veel muzikanten in zijn band willen ook al te graag de spotlight pakken en duwen de muziek daardoor op energie flink door. En twee drummers in je band helpen natuurlijk ook niet echt mee om de sound wat meer terug te brengen. Dat leidt meer tot een rockshow dan een jazzconcert. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat Kamasi door zoveel popjournalisten is opgepakt en omarmd. En vervolgens door het publiek. Door de volle sound kom ik maar nooit echt te weten hoe goed Kamasi als muzikant zelf nu precies is. Hij gaat vaak op in de bandsound terwijl ik zo graag hem ook eens flink zou willen horen zonder in climaxen te verzanden om het publiek te bedienen.

Indrukwekkend is zeker hoeveel publiek Kamasi Washington weet te trekken en het is supergoed om te zien dat er ook zoveel jonge mensen aanwezig zijn. Als hij als jazzboegbeeld vanuit de pop-hoek wordt neergezet zijn er natuurlijk altijd jazzjournalisten die dat maar niets vinden. Begrijpelijk maar ook wat kortzichtig. Natuurlijk is het belangrijk dat elke muziekgenre op z’n tijd nieuwe helden krijgt. Aan Kamasi de schone taak om al die mensen die nu naar zijn concerten komen duidelijk te maken waar hij muzikaal vandaan komt zodat zijn publiek ook verder de jazz induikt en daar weer nieuwe parels vandaan haalt.

Voor iets volledig anders keer ik laat op de avond terug naar Gesù waar gitarist Marc Ribot met zijn band songs van zijn in september te verschijnen nieuwe album zullen spelen. Een album als een politiek manifest over de misstanden in Amerika en de politiek van president Trump en zijn regering in het bijzonder. Songs Of Resistance heet het nieuwe album en het staat vol songs waarop Ribot zijn muzikale skills in volle glorie kan laten horen.

Op het nieuwe album staan 11 songs, zowel traditionals geschreven in de periode van de Italiaanse antifascistische partizanen tijdens de Tweede Wereldoorlog als de US Civil Rights Movement als Mexicaanse protestliederen, als eigen composities waarvan de teksten afgeleid zijn uit kranten berichten die Ribot verzamelde. En waar op het album onder meer Steve Earle, Tom Waits (waar Ribot natuurlijk al jarenlang mee samenwerkt), Meshell Ndegeocello en Sam Amidon als vocalisten aan meewerken was het vanavond aan Ribot zelf.

Geweldige band heeft hij mee vanavond trouwens. Bassist Brad Jones, saxofonust/klarinettist/dwarsfluitist Jay Rodriguez en drummer Reinaldo deJesus vormen een fascinerende band die de songs en Ribot’s onnavolgbare gitaarwerk fraai volgen en aan elke songs ook een eigen identiteit aanbrengen.

Het publiek heeft het album natuurlijk nog niet kunnen beluisteren maar is vanaf het allereerste begin in volle aandacht. Zowel om de songs, de manier waarop ze gespeeld worden, als de verhalen die Ribot tussendoor verteld. En hij is duidelijk, excuseert zich soms over zijn mening (I don’t want to piss people off…) maar vertelt dan toch gewoon zijn verhaal. Verhalen die niet zozeer een bepaalde politiek kleur aangeven als wel sociale situaties. Natuurlijk pakt hij daarbij de mensonterende verhalen over de grens naar Mexico aan, maar net zo goed de erbarmelijke situaties van de minderbedeelde bevolking in de achterbuurten in de grote steden van Amerika, het land waar de rijken steeds rijker en de armen steeds armer worden.

Het levert een concert op vol hartbrekende songs die met heel veel passie worden gebracht. Hoofdrol naast Ribot, wederom briljant op gitaar, is weggelegd voor Rodriguez die met echt geweldig en indringend spel steeds extra veel kracht aan de songs weet mee te geven. Sowieso speelt de band fantastisch. De in structuur vaak simpele songs krijgen steeds iets vervreemdends mee en dat komt zeker niet alleen door die immer dwars en volledig op intuïtie spelende Ribot. Kortom een prachtig optreden dat doet verlangen naar het album. Het kan niet anders: dat moet een van de muzikale hoogtepunten van dit jaar worden.

Foto’s: Victor Diaz Lamich

Meer Festival International de Jazz de Montréal 2018:

• Verrukkelijke Ry Cooder terugkeer op Montreal Jazz
• Marius Neset knalt er met zijn band lekker overheen in Montreal
• Montreal Jazz: Medeski, Washington en Ribot
• Montreal Jazz zondag: Medeski, Martin and Guiliana, Terence en GoGo
• Boz Scaggs flikt het ook op Montreal Jazz
• Montreal Jazz maandag met Mark, Boz en Sons of Kemet
• Fijn Brian Blade Fellowship, spannende Chex Doxas op Montreal Jazz