×

Concert

03 juli 2018

Jazz Montréal 2018

Montreal Jazz zondag: Medeski, Martin and Guiliana, Terence en GoGo

Geschreven door: Dick Hovenga

Prachtig zonnig, zelfs heet weer vandaag in Montreal vandaag weer. Nog warmer dan gisteren zelfs met ruim 30 graden. Bijna te warm om naar de buiten concerten te gaan kijken. Maar het is einde van de middag al druk en erg gezellig overal er iedereen heeft er alweer zin in. En er is meer dan genoeg te doen. Veel publiek ook voor de binnen concerten die vanaf 6 uur starten. De meest plekken hebben airco dus juist daarom ook heel fijn natuurlijk.

valeriegaybessette_medeskimartinguiliana_fijm2018_13-small

Wij beginnen de avond van de binnen concerten met een optreden van Medeski, Martin and Guiliana (originele bandnaam Medeski, Martin and Wood, slim aangepast dus). Een verrassingsband die nog maar weinig optreed. Het is de laatste van 3 avonden met toetsenman John Medeski en de eerste avond van drummer Mark Guiliana dus een fijne overlap in deze band.

Het blijkt al snel een trio dat het experiment niet schuwt, het avontuur zelfs duidelijk opzoekt. Of zoals Medeski het na het optreden lekker cynisch uitlegt: ‘Mark dit was je eerste avond. Fijn dat ik die alvast heb kunnen verpesten’. Maar natuurlijk heeft hij geen gelijk in wat hij zegt. Het optreden mag dan wel een uitdaging voor de oren zijn, muziek kan nooit gemaakt zijn om niet te verrassen. En deze mannen halen alles uit de kast om dat te doen. Gevoed door electronica, vreemdsoortige keyboard en synthesizer geluiden gaat het trio lekker los zoals we van hen gewend zijn, een fijne hoofdrol voor Guiliana. Wat een ongelooflijke drum-skills heeft deze man toch en wat weet hij muziek toch naar zijn hand te zetten.

Experimenteren vereist vakmanschap als instrumentalist, anders werkt het niet. Zowel Medeski als Martin en Guiliana hebben de ervaring om te durven, er geen twijfel over hebben over wat ze doen, hoe uitdagend ook, omdat ze weten dat ze het na een valse start toch goed kunnen draaien. Dat is een erg fijn gegeven, zowel voor muzikant als publiek. Medeski weet in het eerste gedeelte van het concert de meest lelijke geluiden uit zijn apparaten te halen, maar als hij dan weer eens echt goed inzet en hij de vibe volop treft is dat gelijk ook uitzonderlijk goed. Billy Martin prutst met kleine apparaten en fluitjes om bepaalde geluiden te maken die de sound verrijken, soms werkt dat soms totaal niet. Het dondert niet, leve het experiment! Het is een verrassend optreden die na blijft gloeien in het hoofd. Fijne start van de avond dus!

Met Terence Blanchard feat. The E-Collective zetten wij de avond voort. In de fraaie zaal van het grote Monument National geeft trompettist Blanchard maar weer eens aan hoe belangrijk hij binnen de jazz toch is. Hoe bepalend ook. Hij is niet alleen een muzikant die zich immer laat ondersteunen door een band vol belangwekkende jonge muzikanten die hij naar de oppervlakte stuwt maar een maar fascinerend componist en trompettist. In de samenwerking met The E-Collective speelt Blanchard vooral trompet met veel effect, waardoor hij een wall of trumpetsounds optrekt. Het zaalgeluid is in de eerste minuten van het concert nog wat heen en weer stuiterend, maar als dat goed is klinkt die dikke trompetsound erg lekker.

The E-Collective is een verrassend sterke band waarbij vooral de nog maar 20 jarige gitarist optimaal indruk maakt. Hij is de man die Blanchard muzikaal mooi van repliek geeft en de composities nog meer body geeft. Ook in de rustige stukken en als Blanchard zijn dikke sound laat varen voor een ‘normaler’ trompetgeluid en de harten van het publiek weet te vinden. Zoals ook hun laatste album Life al aangeeft vaart Blanchard met The E-Collective een nieuwe muzikale wind die door de jazz uit de jaren 80 is geïnjecteerd en door hiphop en die dikke trompetsound naar een nieuw geluid groeit.

Blanchard is in prima vorm en de band al net zo. De nieuwe Life composities komen live nog beter voor het voetlicht en de energie en klasse van de muzikanten komt mooi de zaal binnen.

gogo-penguin_jazz2018c-frederique-menard-aubin-1678-small

De avondafsluiter speelt zich af in weer een andere club: Club Soda, aan de overkant gelegen van Monument National. Echt ongelooflijk hoe binnen een straal van een vierkante kilometer zoveel mooie concertzalen in de stad aanwezig zijn. Echt nog nooit eerder gezien. Club Soda is een meer alternatieve club met een capaciteit van rond de 1000 man en is vanavond volledig uitverkocht voor GoGo Penguin. Fijn om het trio weer aan de slag te zien nadat ze eerder dit jaar Paradiso en AB veroverden met de composities van hun laatste album A Humdrum Star als uitgangspunt.

Dat de band uit Manchester maar door blijft groeien mag duidelijk zijn als de eerste tonen de zal in worden geslingerd. Heerlijk om het publiek ook hier weer los te zien gaan op de van electronic en jazz doortrokken stukken die de band laat horen. Ondanks het feit dat de band aan het einde van een 3½ week durende tour door zowel Amerika als Canada zit klinken ze nog fris en gretig. Daar zal de uitverkochte club en het zeer enthousiaste publiek zeker aan meehelpen.

Alle nieuwe stukken en klassiekers komen weer voorbij. Van A Hundred Moons tot Protest (wat blijft dat toch een killersong), Reactor, Transient State, Bardo, Raven en het onherroepelijke Strid wat elke keer weer een apotheose in de set is. Met een fijne toegift in Window sluit de band wederom een sterk optreden af, een gelukzalige zaal achterlatend.

Foto’s: Valerie Gay-Bessette (Medeski), Frédérique Ménard-Aubin (GoGo Penguin)

Meer Festival International de Jazz de Montréal 2018: