De scherpte van Balthazar ligt in het feit dat de bandleden elkaar genoeg ruimte gunnen om dit speelplezier in de nevenprojecten vast te houden. Het is dan ook voor niemand een verrassing dat de Vlamingen na het optreden op Pukkelpop afgelopen zomer ieder hun eigen weg bewandelen. Maarten Devoldere richt zich op Warhaus om een vervolg op de Ha Ha Heartbreak scheidingsplaat te maken terwijl Simon Casier juist op Love Songs de liefde centraal stelt. Toch staat Love Songs los van het volwaardige rockende The Afterglow debuut van Zimmerman en het indrukwekkende treur epos Wish You Were Here waarin hij het vroegtijdige overlijden van zijn broer een plekje probeert te geven.

Door die gebeurtenis uit het verleden staat Simon Casier dichter bij zichzelf en komen emoties veel directer binnen. Liefde en verlies houden elkaar in evenwicht en beiden gaan van het “houden van” principe uit. Love Songs wordt al in september opgenomen, maar de releasedatum is bewust tot 14 februari uitgesteld. Valentijnsdag is de dag van de liefde, waarin geliefdes elkaar nogmaals trouw beloven en elkaar extra verwennen. Love Songs is een geschenk aan de knuffelrock romantici, de dromers die in tederheid en warmte geloven. De verbintenis bezongen in rood pluche liedjes die dat eeuwigdurende gevoel omarmen en delen.

Het alter ego Zimmerman zorgt voor genoeg avontuurlijke wendingen wat zich al gelijk in het seventies getinte How Much I Love You openbaart. Het straalt in alles dat weemoedige verlangen van een The Beatles compositie uit, maar dan met een orkestrale Burt Bacharach aanpak en een gearrangeerd blazerscollectief. Alsof de liefde vroeger veel puurder en intenser was. De Caribische steeldrum percussie wordt nog subtiel toegepast, maar dit tropische instrument krijgt wel een hoofdrol in de volgende Other Plans single toegedeeld en zal uiteindelijk ook op Love Songs dominant heersen. Daar maakt Zimmerman het grote verschil, en deze verfrissende hittegolf mengt zich goed met die typerende bordeauxrode Balthazar broeierigheid. De eerste vrijgegeven tracks lenen zich prima op het zwoele slaapkamerniveau, waarbij alleen het samenzijn geldt, het is de vraag hoe de rest van de plaat zich hiertoe verhoudt.

Noémie begint met een schaamteloze vertolking van de John Miles klassieker Music. Zelfs als een relatie op de klippen loopt blijft de troost en de liefde voor de muziek aanwezig. Noémie is een serenade, een huwelijksaanzoek waarbij minnaar Simon Casier zijn liefde voor voormalige Hooverphonic zangeres Noémie Wolfs bijna gekunsteld toefluistert. Juist door deze puurheid kan iedereen zich hiermee identificeren. Waarom woorden opnieuw uitschrijven als er tevens een mogelijkheid bestaat om deze krachtige zinnen opnieuw te lenen en ze een eigen invulling te geven. Soms kan liefde zo eenvoudig kernachtig zijn, soms ook zo complex onnavolgbaar. Liefde werkt verslavend en daarom passen de lome druggy zangpartijen perfect bij het liefdesliedje, al zorgen de blazers en strijkers voor een overkoepelend filmisch eindspel.

Perfect Guy ligt stilistisch niet eens zo ver van Jealous Guy verwijdert. En eigenlijk moet ik bij de eerste luisterbeurt van How Much I Love You dus al aan John Lennon en zeker Bryan Ferry denken. Je twijfelt aan je eigen zelfbeeld als jaloezie op de loer ligt, je twijfelt aan perfectie als het leven zorgeloos passeert. Deze intense kwetsbaarheid zorgt voor het emotionele breekpunt waarna Noémie Wolfs met haar tweede stem de verstillende twijfel laat wegsmelten. Ja, en dan ontplooit zich hier een van de fraaiste liefdesduetten van de laatste jaren. Het is misschien een cliché uitdrukking, maar dit is toch echt een kippenvel momentje. Als dit geen liefde is, wat is liefde dan wel? Moet dit tweetal ooit nog een album opnemen? Ik denk het niet, het zal alleen het sprookjesachtige effect ontkrachten. Hier komt het mooi samen, binnen zelfs.

Dat de liefdesweg niet alleen met rozen bezaaid is komt in het gemeen stekende The Way to My Heart wel naar voren. Het donkere The Way to My Heart is pure dramatiek, en ook hier schakelt Simon Casier het orkest als hulplijn in. Op de plaat klinkt het aansluitende Other Plans een stuk duisterder dan als losse single. Het liefdesspel blijkt een voortdurende worsteling te zijn waarbij je elkander juist die vrijheid moet bieden om elkaar niet uit het oog te verliezen. Doing Nothing is het sensuele genieten, het verlangen na een langere afwezigheid, momenten bevriezen en documenteren. Een intensiteit welke pas waarde krijgt als je ervaart hoe het is om elkaar weer te vinden, te begrijpen. Hold Me Closer, slechts het vasthouden, meer heb je niet nodig. Na het sfeervolle folky Falling in Love herhaalt de cyclus zich en begint het allemaal weer opnieuw. Love Songs is inderdaad een zwijmelend tussendoor cadeautje voor het liefdesgeluk, dan wel door een roze bril gezien. Er mogen in het vervolg net wat meer barsten zichtbaar zijn. Maar in de uitgespeelde opzet van Love Songs is Zimmerman zeker geslaagd.