De zandloper staat symbool voor de verstrijkende levensuren, en ondanks dat de tijd nu dreigt vast te lopen, stagneren de grove korrels niet en zoeken ze een kleine doorgang in het verstopt rakende 2021. Sand is tevens een nieuwe fase in het verhaal rondom de Gentse Balthazar die de film noir discogroove van het broeierige Fever voor de rood pluche gevoeligheid van het bijna vrouwelijke Sand verruilt.

Ook hier speelt de naam die tot ruim een jaar terug voornamelijk aan een Mexicaans biertje gekoppeld was een grote rol. Corona, de vervelende spelbreker die naar nieuwe uitputtende creatieve invalshoeken vraagt. De onbewuste keuze die noodgedwongen ontstaat omdat men niet de gelegenheid heeft om gezamenlijk de studio te bezoeken, waardoor de muzikale thuisstudie voor innoverende impulsen moet zorgen. Een positie waar Balthazar zich prima doorheen worstelt. We hebben hier dus met een band te maken die altijd vooruit kijkt, en de volgende zet al uitgebreid ingecalculeerd heeft.

Zand, als enkel fundamenteel bestanddeel technisch ongeschikt. In combinatie met andere bouwkundige elementen zo sterk en krachtig als beton, in vergelijkbare samenstellingen zo breekbaar en doorzichtig als glas. Zand, door Klaas Vaak als slaapmiddel gebruikt, een dromerige roes waarin je heerlijk kan wegglijden. Maar ook bedrieglijk en verraderlijk als drijfzand, terwijl aan de oppervlak ergens het gevaar loert. Het is te kort door de bocht om Sand hiermee samen te vatten, de kern wordt echter zeker naar boven gehaald.

Moment wekt nog de illusie dat er volgens het Fever recept doorgetript wordt. Maar als de blazers eenmaal ontsnappen bedekt Sand de intelligente koortsige freakfunk van de voorganger met een flinke laag aan duistere adult nachtclubsoul. De dwarse gekte heeft voor een overvloed aan falsetzang en swingende seventies soulkoortjes plaatsgemaakt die door droge afro-beat ritmes en doordringende elektronica aangestuurd worden. Zwoel sensueel breken we met de werkelijkheid om het eeuwig voortdurende nachtleven te bezoeken. De pauzestand wacht roodgloeiend de juiste gelegenheid af totdat de playknop weer met de zomerse zonlicht percussieklanken van Hourglass als ultiem startsein ingedrukt wordt.

Losers verwelkomt de gitaar verwelkomend in het verwarmend synthesizer bad, om die kilte der stilstand weg te spoelen. De trage, voorzichtige donkere new wave On A Roll baspartijen krijgen versterking van de treurende blazers, die zich amper tegen het opdringende gitaarspel staande houden. Het lompe I Want You gaat met volle overtuiging die drempel over en begeeft zich met saxofoon op het balancerende randgebied van de jazz. De You Won’t Come Around slaapkamer sensualiteit is voor de zondagochtend after-party die zich tot een avontuurlijk onderonsje tussen de lakens beperkt.

Sand is dus veel meer dan een simpele clubplaat, maar bestaat uit elitaire uitgewerkte seventies disco en strenge sensuele eighties white soul welke harmonieus in het cineastische Passing Through samensmelten. Het is een aanklacht tegen de huidige leegstand in het uitgaansnetwerk. Het belang om het bijtende geweten bewegend te vergeten is voornamer dan het experimentele karakter van de voorgangers. Sand is in alle opzichten een gelaagd nostalgisch tussenfase album, met beperkte middelen gemaakt, maar wel die essentiële urgentie bezit waarmee Balthazar zich van andere bands onderscheidt.