Warhaus
Ha Ha Heartbreak
Terwijl de ene band zich voor een eeuwigheid in de studio opsluit en uiteindelijk met een verspild mager eindresultaat naar buiten treedt, benut de andere juist alle vrije tijd om zich verder te ontplooien en te verbeteren. Speeluren maken, ervaringen delen, nieuwe samenwerkingsverbanden aangaan en door deze groeispurt vervolgens alert blijven en je vooral creatief ontwikkelen. Als je van zoveel talent in het bezit bent is het asociaal om dit tot een enkele band te beperken. Niet bloedeloos aan stagnerende muzikale bloedarmoede ten onder gaan, maar continu in beweging blijven. Stilstand leidt nou eenmaal tot een niet meer in te halen achterstand. In België nemen Tom Barman (dEUS, TaxiWars), Bert Dockx (Dans Dans, Flying Horseman) en Maarten Devoldere (Balthazar, Warhaus) het voortouw, zonder deze eigenzinnige geniale breinen ziet de scene er totaal anders uit, sterker nog, zou deze misschien zelfs helemaal dood bloeden.
Met Balthazar verlaat Maarten Devoldere op Fever de rokerige jazzclubs en opent hij de meer toegankelijke discodeuren. Sand is een objectief tijdsmonument, waarbij Maarten Devoldere het geheel dirigeert, controleert en juist met beperkte middelen het maximale eindresultaat bereikt. Vervolgens ontstaat er privé en op het muzikale vlak een leegte die opnieuw moet opbloeien. Het oververhitte broeierige Balthazar komt in die rustmodus terecht. De singer-songwriter hervindt zichzelf in het in de ijskast geplaatste Warhaus, zijn veredelde solo project. Ha Ha Heartbreak is fris en cool, en volgt na het We Fucked a Flame Into Being debuut met gemak het meesterlijke onbevangen gelijknamige tweede album Warhaus op. Warhaus staat los van Balthazar, het is geen nieuw hoofdstuk, maar gewoon een totaal ander verhaal. Het moment om een vervolgboek te schrijven is reeds aangebroken.
Ho, wacht even, je zei toch solo project? Is het niet iets te oneerbiedig om zijn vriendin Sylvie Kreusch te vergeten? Nou die relatie is dus op de klippen gelopen. Deze achtergrond dropt een op springen staande tijdbom op de Warhaus verslaglegging en vormt in principe de rode draad op de emotionele Ha Ha Heartbreak scheidingsplaat. Hoe je het ook wendt of keert, het is blijkbaar een onmogelijke opgave om een Warhaus plaat zonder de invloed van Sylvie Kreusch te maken. De verbittering op het wrange Ha Ha Heartbreak is verraderlijk liefdesverdriet met een hard gelag. De pijnlijke treurnis van het brekende gemis omvatrijk in een tiental beeldschone songs samengevat. Nog steeds filmisch, al zijn het nu juist de autobiografische levenstekenen die beeldend in tegenovergestelde richting teruggedraaid passeren, vastlopen of juist open hiaten achterlaten. De romanticus zonder romance. Dagdromen totdat de avondduisternis zich in de gedaante van een opslokkende nachtmerrie openbaart. Normaal zoekt een muzikant in deze fase een studio op, Maarten Devoldere zondert zich in het Siciliaanse Palermo af, een drie weken lang geboekte hotelkamer als tijdelijk toevluchtsoord.
Girl, it’s in the future we belong, I know it’s in the future we belong. Een smeekbede om de relatie weer op te pakken, of het gezonde verstand dat een goede verstandhouding een toekomstige samenwerking niet in de weg staat. Met de vintage sexy Open Window soulsingle laat Maarten Devoldere alle opties open. Een sensueel croonende player, die met zijn betoverd bruinwarme stemgeluid het uitdagende liefdesspel bespeelt. Licht kitscherige Leonard Cohen tragiek, zwoel overtuigend met een hoog orkestraal film noir sentimenteel drama gevoel. Een ieder herkent die behoefte om na een uitzichtloze relatie alle materiële en geestelijke rotzooi uit het raam te kieperen. Eventjes die ingehouden woede vrij spel geven, om vervolgens opgeruimd het leven te herpakken. Maarten Devoldere opent zijn hart en geeft direct al toegang tot zijn ziel. When I Am with You en I’ll Miss You Baby zijn het hulpeloze heimelijke verlangen naar een onbeantwoorde zorgvraag. Tekstueel draagt When I Am with You dezelfde wanhoop met zich mee als dat ultieme tragische Lovesong liefdesnummer van The Cure. Een soortgelijke kwetsbaarheid, een soortgelijke hang naar betere tijden. De singer-songwriter geeft de jacht nog niet op, maar bespiedt zijn prooi van een afstand, afwachtend om op het juiste moment opnieuw toe te slaan. Het kat en muis spelletje, liefde genaamd.
It Had To Be You baant zich door het jungle oerwoud aan dierlijke behoeftes een weg. Balthazar teammaatje Simon Casier geeft met zijn doordouwende dwarsduistere baslijnen deze complexiteit net dat extra duwtje in de juiste richting. Heel eventjes dat overspel gevoel en die soepele Balthazar aders blootleggen, de maniakale gekte binnenlaten om vervolgens weer die Warhaus schakeling te maken. Donkere Timebomb nachtcafe jazzfunk, met verleidende achtergrondvocalen. De vervloekende verschrikkingen van de passionele loerende hoofdzondes in het begerende Desire. The Crime Of The Century, een wellustige privédetective op oorlogspad. Het bluesy Americana Mondello’s Melody gitaarintermezzo is het moment om tot jezelf te komen, conclusies te trekken en gedempt de loeizware deprimerende Batteries & Toys reis te vervolgen. Soms is het beter om afstand van het verleden te nemen, hoe dierbaar dit ook is. Weggooien en opgeschoond opnieuw beginnen.
En dan verwacht je een hoopvolle kijk op de toekomst. Integendeel, het doordenderende Shadow Play heeft een groenzwarte niet afpoetsbare beslagen koperaanslag. Ziekmakende tegendraadse triphop met de sprankeling van dat onvatbare Belgische muzikale klimaatbeheersingsgevoel. Afkicken van de druggy verslavingen, afkicken van de ontembare liefdesescapades, afkicken van de voorspelbaarheid van het leven. Best I Ever Had laat zich als een zwart gebrande Nick Cave passage lezen. Best I Ever Had? Nee, ik hoop het niet. In het hoofd van Maarten Devoldere spelen zich zeker nog wel nieuwe verhalen af.