De eerste drie albums van U2 komen allemaal in uitgebreide dubbele versies uit over de zomer van 2008. Het opnieuw beluisteren van die albums geeft een interessante kijk op de start van de Ierse band die uiteindelijk uitgroeide tot een van de grootste bands ter wereld.

Het derde U2 album War verscheen in februari 1983.

Met het succes van het tweede album October toerde de band, net als na hun debuut Boy, Engeland, de rest van Europa en Amerika rond. Pas eind 1982, en na de huwelijksreis die Bono met zijn jeugdliefde Alison naar Jamaica maakte, duikt de band de studio weer in. Producer van het album is wederom Steve Lillywhite. De nieuwe songs blijken al snel een andere richting op te gaan. De atmosferische sound van de twee eerste albums wordt los gelaten en een meer rock gerichte sound doet zijn intrede.

Met een sterk veranderende wereld, waarin kernwapens, een grote werkloosheid en oorlogen een grote rol spelen kiest de band als albumtitel War. Bono legt later over die albumtitel uit dat deze niet alleen letterlijk genomen kan worden maar net zo goed als oorlogen tussen verhoudingen of relaties. Albumopener Sunday Bloody Sunday heeft de Noord Ierse politiek situatie die zo sterk verbonden is met het Katholieke en christelijke geloof en de strijd tussen de partijen als thema.

De song verhaalt over zondag 30 januari 1972 waar in de plaats Derry dertien ongewapende en vredelievende mensen werden neergeschoten door de Britse paratroopers. Dit terwijl ze een demonstratie hielden tegen de opsluiting van Ierse katholieken. Ook New Years Day heeft een politiek thema. De tekst is gebaseerd op het feit dat de Poolse Lech Walesa (later de grote leider van het land) gevangen was genomen en zijn vrouw pas in het nieuwe jaar weer mocht zien.

Met het aansprekende New Years Day als grote hit werd niet alleen U2 een grote band. Met Sunday Bloody Sunday, met zijn repeterende drums, krachtige gitaren en prominente tekst als grote tweede hit, werd War vervolgens een uitstekend verkopend album. Met Sunday… als zeer sterke albumopener werd de songs al net zo sterk opgevolgd door Seconds.

De songs is overduidelijk opgebouwd uit de gitaar riff afkomstig van Stiff Little Fingers’ cover van Bob Marley’s Johnny Was (afkomstig van hun punk meesterwerk Inflammable Material uit 1979) en raar genoeg nooit zo vermeld. Maar de afwisselend door The Edge en Bono gezongen song is zeer pakkend en dynamisch.

Ander hoogtepunt op het album is het zwaar rockende Like A Song waar producer Steve Lillywhite de drums in het outro even optimaal zijn knallende gang laat gaan. En als na de spetterende drums de mist optrekt komt met Drowning Man een van de allermooiste door U2 opgenomen songs. Een ballade die de sfeer die de foto’s op het album uitdragen in volle glorie laat weerklinken.

Het is de vraag of songs als Red Light en The Refugee de tand des tijds zullen overleven of alleen als tijdsdocument bekend zullen blijven. Songs als Two Heart Beat As One en 40, waarop The Edge en Adam Clayton bas en gitaar met elkaar omwisselen blijven echter U2 klassiekers.

De prachtige hoesfoto van War, met daarop de grimmig kijkende Boy van het eerste album werd gemaakt door Ian Finlay. De band fotografie werd gemaakt door de Nederlandse, en toen al in Londen woonachtige, Anton Corbijn. De prachtige sfeerrijke foto’s genomen in een sneeuwrijk Scandinavië gaven de volwassenwording van de band in al haar facetten aan. Het strijdbare karakter van de songs wist Corbijn in foto’s perfect te benaderen. De band zag de kracht van Anton en haalde hem als fotograaf en ‘zesde lid’ (naast manager Paul McGuinness) bij U2.

Op de extra CD die bij War bijgesloten zit moet als eerste Angels To Tied To The Ground genoemd worden. Het is een raadsel waar deze song vandaan komt en de credits geven 1982 en 2008 aan. Een bizar fenomeen waar in het bijgesloten boekje helemaal niets vermeld staat. De songs sluit wel naadloos aan op het instrumentale Endless Deep wat ooit de b-kant van Sunday Bloody Sunday was. Voor de rest zijn er op deze CD een flink aantal b kantjes en live tracks te vinden. Live opnamen die gemaakt werden op Torhout/Werchter 1982.

Ook is er een groot aantal remixen aanwezig. Die remixen waren, geheel in de tijdgeest van de midden jaren tachtig, een extra verkooptool en waren reeds op de diverse 12 inches verkrijgbaar. Verrassend daarbij is dat de 1999 remix die Ferry Corsten ook op de CD aanwezig is. Deze remix die door Ferry zelf als zijn allerbeste wordt gezien, wordt in het boekje ook door The Edge de hemel in geschreven.