Na een gezamenlijke voorgeschiedenis in een string band in Illinois verkenden de Moss broertjes afzonderlijk diverse muzikale paden in Austin en aan de Oostkust. De hereniging in Brooklyn werd bezegeld met een eerste werkstuk van Brother Brothers. Mark en zetten hun  tocht verder met warme  gevoelige samenzang en dito snarenwerk dat de opvolger van Some People I Know kleurt.

In deze vreemde tijden met vergeefs naar de podia hunkerende muzikanten en hun wanhopige publiek, bezingen de broertjes het tourleven. On The Road Again  stamt ongetwijfeld uit de pre-corona periode. Het heeft een dubbel kantje, in uit het leven gegrepen, troosteloze verhalen ventileren muzikanten niet zelden de heimwee tijdens zo’n tournee in neerslachtige klaagzangen. Anderzijds is een opgelegde isolatie zonder enig uitzicht evenmin heilzaam.

Rustig kabbelende klanken van de Wurlitzer ondersteund door zachte percussie flankeren David in de fijne opener die meteen enig raffinement onthult. In Seeing Double schuilt een gelijkaardige dualiteit, het is weerom een verfijnd staaltje van ingetogen  harmonische kracht, als het door de fiddle aangegeven tempo even versnelt, verzeilen we met The Roadrunner Song in een stemmige bluegrass sfeer.

Het meeslepende Sorrow  is een terugkeer naar de jeugdjaren met een onweerstaanbare, op de onnavolgbare Everly leest geschoeide, smartelijke ballade waarmee het inspirerende broederpaar Don en Phil destijds geschiedenis schreven.

Ook zonder die innemende stemmenpracht overtuigt de muzikale tweeling, getuige het uitsluitend met cello en viool opgebouwde instrumentaaltje A Poquita Doina.  Nergens bespeuren we met misplaatst bravoure gedebiteerde spectaculaire toestanden. Brothers Brothers  zweren bij intimistische folk, met tedere natuurlijke close harmony als bonus wordt weerom een tijdloos folk pareltje gecreëerd.