De titel geeft al een indicatie, Russell Kamp toonde zich voordien naast een getalenteerd begeleider, een niet onverdienstelijk singer-songwriter en vulde zo’n dozijn langspelers met zijn verhalen. Daarbij nam hij als multi-instrumentalist niet zelden het leeuwendeel van de begeleiding op zich samen met geselecteerde gastmuzikanten. Die werkmethode is in  Corona tijden mooi meegenomen. Russel Kamp installeerde zich in The Den, zijn homestudio in thuishaven Los Angeles.

In tegensteling tot de recente voorganger Walkin’ Shoes’ is er nauwelijks sprake van gezamenlijke studiosessies. Zowat alle gastbijdragen werden op afstand ingeblikt in de huisstudio’s van de betrokken artiesten. De opener My Girl Now prijkte zo’n zeven jaar geleden al op Hearts From Above, een samenwerkingsproject met Micky Braun van de Motor Cars, de reprise  wordt door akoestisch snarenwerk aangedreven.

Path Of Least Resistance kleurt netjes binnen de lijntjes van de troubadours folk en geldt ook voor het mooie Birds That Sing At Dawn, en The Hardest Road To Find songs over het leven onderweg met  subtiele gitaarpartij van co-auteur Mark Mackay. De titelsong Solitaire met uitsluitend akoestische picking als begeleiding sluit het eerste gedeelte sober af.

You Can Go To Hell, I Go To Texas werd in samenwerking met Elisbeth Elkins en Vanessa Olivarez van Granville Automatic gecomponeerd, die laatste zingt overigens mee in de zwierige West Coast countryrocker, de pedalsteel die je hoort is van John Schreffer die met Shane Alexander vocale bijdragen debiteert in Western Wind.  Ed Jurdi, een van de spilfiguren van Band Of Heathens lardeert Exception To The Rule met een fraaie slide, een ontmoeting op een festival in Mexico resulteerde in die song en die krijgt nu een mooie uitvoering.

Het zijn niet alleen die gastbijdragen die hier voor afwisseling zorgen. Ted Russell Kamp toonde in het verleden al dat hij uit verschillende muzikale vaatjes tapt en daarmee een smaakvol geheel weet te assembleren, dat is ongetwijfeld weerom het geval bij Solitaire.