Dat een eervolle vermelding bij Humo’s Rock Rally tot eeuwige roem leidt is in het verleden al met regelmaat bewezen. Sterker nog, het Belgische rockklimaat is rond deze baanbrekende wedstrijd opgebouwd. Dat hierbij geen onderscheid in stijl en genre gemaakt wordt is waarschijnlijk wel het belangrijkste element hiervan. Doordat de jury uit popjournalisten, radiomakers en andere pluggers bestaat, heeft het winnen hiervan een mooie opstart naar een platencontract tot gevolg. Steak Number Eight haalt in 2008 deze trofee binnen.

Met een oorverdovend geluid debuteren deze uit Wevelgem afkomstige geweldenaren op jeugdige leeftijd in dat jaar met When The Candle Dies Out. De emoschreeuw van Brent Vanneste bezit dan al zoveel kracht, maar blijft nog wat achter is de mix van de vernietigende sound die hij met zijn drie compagnons neerzet. Wat een verdriet en ellende wordt er over je heen gestort, ongelofelijk dat er al zoveel zielenpijn in deze jonge gasten heerst. Met een gemiddelde leeftijd van zestien jaar klinken ze stukken volwassener dan de gemiddelde oudere Nu-metal jankers uit de Verenigde Staten. Er is dan al voor een uitgerekte opbouw van de tracks gekozen waarin heftige postrock invloeden prima met dromerige postpunk samengaan.

Een groei die zich met gemak in All Is Chaos voortzet, waar een steeds betere zingende Brent Vanneste er nog meer zijn uitlaadklep van maakt. Het is net een tikkeltje minder zwaar en melodieuzer qua opzet. Zonder zich aan de commerciële aandacht te binden bewandelen ze hun eigen weg. Na het meer psychedelische Kosmokoma is de band op, afgebrand door de intensiteit en energie welke het alles gevende opnameproces opeist. De vermoeidheid die het vele toeren met zich meebrengt. In 2018 wordt er na een productieve stilte van vijf jaar een punt achter gezet, alles gegeven, het is klaar.

Toch blijkt dit alleen voor de bandsnaam te gelden. Vanwege een trieste gebeurtenis in familiare sfeer bij de zanger ligt de naam daar te gevoelig. Brent koppelde Steak Number Eight om persoonlijke redenen aan zijn overleden broer, en besluit om dit los van elkaar te zien. Een verstandige en doordachte keuze om met STAKE een doorstart te maken. Een verfrissende nieuwe naam, met lichte koerswijzigingen in het geluid. Zompig gitaargeweld luidt de gekwelde voordracht van Brent in. Volledig gebroken gooit hij al zijn hartzeer van zich af, om vervolgens een aangename zangstem in te zetten. Na het explosieve melodieuze titelnummer Critical Method worden bij de solerende gitaren de snaren een standje lager opgeschroefd tot meer gangbare waarde opgeschroefd. Het logge stoere geluid krijgt een flinke gecoördineerde injectie in de goed georganiseerde ruige zangpartijen.

De snelle punkriffs en Zuid Amerikaanse Careless percussie laten een veelzijdigheid horen waardoor blijkt dat STAKE nog steeds groeiende is en ruimte voor nieuwe invloeden maakt. Ze staan zelfs open voor een ballad als Human Throne. Natuurlijk voeren ze hierbij het volume flink op, ze zijn uiteraard niet in een lieve rockband veranderd. De toegankelijkheid komt het beste in de verstaanbare donkere gothic Devolution doommetal tot uiting, het herfstnummer bij uitstek. Verder wagen ze zich steeds meer op het jaren negentig pad. Tussen de industriële noise sijpelt grunge en andere gitaarrock door. Tijdens de rustige passages kijken zelfs de door de band voorheen veelal vermeden symfonische elementen toe. Geen extreme veranderingen dus, maar wel meer lucht en variatie. Het constante hoge niveau van de eerdere albums krijgt een gelijkwaardig indrukwekkend vervolg.