De voorbije decennia heeft het heavy genre zich opgesplitst in vele subgenres, van black metal tot symfonische metal van AOR tot grindcore. Het traditionele heavy metal genre kan echter nog steeds op warme belangstelling van fans rekenen. En dit jaar worden die fans in de watten gelegd want in februari werd men verblijd met een goed album van Saxon en in maart deed Judas Priest er nog een schepje bovenop met het ijzersterke Invincible Shield.

In april zet het Duitse Accept die goede trend voort met een oerdegelijke release genaamd Humanoid. Voor de old-school liefhebbers is het dus feest en men mag zelfs hopen op meer goede releases want de Britse oudjes Demon en Praying Mantis brengen binnenkort ook nieuwe muziek uit.

Het album is geïnspireerd op de razendsnelle ontwikkelingen op het gebied van kunstmatige intelligentie. Gitarist en bandleider Wolf Hoffman heeft zelfs Large Language Models (LLM’s) gebruikt om inspiratie op te doen voor teksten en was verbijsterd over de kwaliteit. Hij is vast niet de enige muzikant die zijn toevlucht tot nieuwe technologie neemt. Deskundigen voorspellen dat ‘prompt engineer’ het vak van de toekomst gaat zijn.

Kortom, we staan pas aan het begin en de resultaten zijn nu al vaak heel goed. Humanoid is het zeventiende album van Accept en het zesde met zanger Mark Tornillo die zich in 2009 aansloot bij de band. Na zijn komst maakte Accept misschien wel hun beste platen met Blood of the Nations en Stalingrad. De albums daarna konden steeds iets minder boeien, maar met Humanoid breekt de band de dalende trend. Hoewel het een album zonder echte muzikale verrassingen is, kan het vrijwel de gehele speelduur boeien. De nummers zitten degelijk in elkaar, de solo’s zijn melodieus en de kristalheldere productie van Andy Sneap geeft de muziek de juiste punch.

In het openingsnummer Diving Into Sin horen we oosterse invloeden die op fraaie wijze met de dragende riff zijn vermengd. Het titelnummer zet de goede start voort en op Frankenstein bereikt de band haar eerste hoogtepunt op dit album. Vooral de melodieuze solo verdient een pluim. In Man Up horen we een opbouw die we herkennen van het Balls To The Wall tijdperk. Bij fans van het eerste uur zal de NWOBHM riff in The Reckoning op enthousiasme kunnen rekenen.

Na de ballad Ravages of Time keert het midtempo weer terug net als de ‘van dik hout zaagt men planken’ aanpak. De rauwe en wat beperkte stem van Tornillo zal inmiddels niet meer voor tweespalt zorgen. De liefhebbers zullen de band trouw blijven, de ‘haters’ zijn allang overgestapt op andere heavy bands of misschien wel naar UDO, de band van voormalig zanger Udo Dirkschneider die tegenwoordig meer oud-Accept leden telt.

Hoewel Accept in Hoffmann nog maar een origineel lid telt, staat de band garant voor vakmanschap. Humanoid bevat niets nieuws onder de zon, maar dat zal menig heavy metal fan niets kunnen schelen. De derde goede plaat in 2024 van een klassieke band in het genre met Symphony X en misschien zelfs Savatage in het vooruitzicht.