De jonge Vlaamse band Steak Number Eight begeeft zich op het moeilijke pad van postmetal / sludge / noiserock. Om daar onderscheidend in te opereren is een zeer moeilijke klus. De band slaagt er dan ook gedeeltelijk in, maar dat is al meer dan je op voorhand zou verwachten. Wat ze slim hebben gedaan is er af en toe ook een bepaalde toegankelijkheid in te stoppen. Wel degelijk hebben deze jongens gevoel voor melodie en schoonheid en is het niet alleen een aaneenschakeling van honderden effect pedalen en riffs.

Dickhead opent het album vrij compact, althans voor de begrippen van dit viertal, met een aan stonerrock refererende riff en goeie zanglijn. De riff van het daaropvolgende Pyromaniac is ook lekker en de schreeuwvocalen van Brent Vaneste laten er geen gras over groeien. De band zal voluit gaan en de luisteraar zal het voelen. Maar de echte kracht zit ‘m in de al eerder aangegeven toegankelijkheid. The Calling is daar een prachtig voorbeeld van. Het gitaarloopje dat gedubbeld wordt door de het hoge vocale lijntje is geniaal. Op dit soort momenten is de band superieur. En de 3.40 is dat ook precies goed.

In korte tijd maakt de band veel meer indruk, dan in de langere songs. Want daar schuilt het probleem, zodra de 6 minuten wordt gepasseerd, weet de band de nummers niet altijd even interessant te houden en verzanden de heren in de geijkte paden. Onnodig, ze barsten van de goede ideeën, vette riffs en mooie melodielijnen. Met kortere nummers zal de impact vele mate groter zijn.