Onder de titel Slay On Cue worden alle albums van Spoon dit najaar door Matador Records opnieuw uitgebracht. Wij haken natuurlijk in met recensies van al die albums en de vinylversies in het bijzonder. Deze week: Transference.

Voorafgaand aan het zevende album van Spoon, Transference, verscheen in 2009 de single Got Nuffin. De song liet een grofkorrelig en ruw geluid horen. ‘I’ve got nothing to lose but darkness and shadows,’ zong Britt Daniels, over strakke drums die doorsneden werden door gitaarinjecties. Een track als een strakke streep op de highway.

Het album, dat begin 2010 verschijnt, borduurt hier qua geluid op voort: vergeleken met de voorgaande, succesvolle platen Gimme Fiction en Ga Ga Ga Ga Ga biedt Transference een opvallend ‘gestript’ geluid. Hier is Spoon helemaal zelf voor verantwoordelijk; de band heeft de productie van het album in eigen handen genomen en gaat weer terug naar het ruwere geluid van hun eerste platen, al klinken de nieuwe songs over het algemeen (natuurlijk) wel volwassener en ook wat artistieker.

De eerste song op Transference is een moedige, maar niet de meest logische instapper: Before Destruction lijkt een ruwe lo-fi track maar zwelt gaandeweg toch nog wat aan. Dat geldt uiteindelijk voor de meeste songs die volgen; ze zijn toch wel even meer dan minimale rocksongs. De omineuze titel van de openingstrack hoeft toch niet helemaal letterlijk te worden genomen. Is Love Forever?, aanvankelijk kaal en raggend, zaait hierna aanvankelijk nog wat twijfel, maar ook deze korte song zwelt uiteindelijk toch nog wat op.

Hierna valt alles meer op zijn plaats en blijkt Spoon wederom in staat om met het nodige fraais te komen, zonder concessies te doen aan het kale, indringende geluid. Het even poppy als diepe The Mystery Zone, met zijn priemende bas en geweldig effectieve keys, is een hoogtepunt (met een abrupt einde). Written In Reverse laat een ruw pianogeluid horen en dreint onweerstaanbaar. Britt Daniels haalt lekker uit: dan weer ruw en hees, dan weer hoog en ijl trekt hij deze song een paar tredes hoger. De song I Saw The Light begint dwars maar laat dan een wending naar strak horen, het begin van een afgemeten duel tussen piano en gitaar.

Hoewel Spoon met Got Nuffin en Trouble Comes Running weer een paar keer lekker weerbarstige indie- punk- en garagesferen opzoekt, zijn het toch vooral de experimentelere, open tracks die het karakter van Transference verder bepalen. ‘Don’t you know love, you’re alright’, zingt Daniels oprecht op de eigenzinnige pianoballad Goodnight Laura. Out Go The Lights is een track vol ruimte – typisch Spoon – en zit vol rake akkoorden, gitaarriffjes en baslijnen. Ofwel: hoe een gestripte sound met creativiteit toch een fraaie, memorabele song kan opleveren. Het afsluitende Nobody Gets Me But You is gestut op een soort strakke elektrobeat. Toch weet de band hierbinnen een vrije song neer te leggen; geen hapklaar geheel maar interessant genoeg.

Transference zou zich door zijn eigenwijze stijl niet ontwikkelen tot een van de best ontvangen albums van Spoon. Echter, bij Spoon ontlopen de albums elkaar nauwelijks, qua waardering bij pers- en publiek. Dus ook Tranference kon nog steeds rekenen op goede kritieken. En terecht.