Onder de titel Slay On Cue worden alle albums van Spoon dit najaar door Matador Records opnieuw uitgebracht. Wij haken natuurlijk in met recensies van al die albums en de vinylversies in het bijzonder. Deze week: Soft Effects EP.

Het waren maar vijf tracks die Spoon na hun robuuste debuutalbum Telephono (april 1996) in januari 1997, uitbracht maar het waren er wel vijf die nog meer duidelijk maakten hoe divers Britt Daniel, de songschrijver de band uit Austin, ze kon schrijven. Vandaar een vermelding binnen het plaataanbod binnen ons Spoon overzicht waardig en tevens opgenomen in de Slay On Cue serie.

De Soft Effects EP kwam dus exact 9 maanden na Telephono uit, precies de tijd waarin de band had gemerkt dat hun debuut, hoe sterk ook, geen grote verkopen genereerde, niet genoeg opgevallen was. Spoon voorman Daniel ging bepaald niet bij de pakken neerzitten. Hij schreef stapels nieuwe songs en probeerde vele nieuwe muzikale mogelijkheden uit.

Niet dat de vijf songs van Soft Effects nu al een heel veranderende sound laten horen maar van een herstructurering is wel degelijk sprake. De energie in de songs is er weer volop, de rauwe sound ook, maar de songs vloeien net even meer, de bandleden weten nog beter de essentie van de songs vast te leggen. Compleet met fijne dubbelvocalen.

De robuuste EP-opener Mountain To Sound ligt nog dicht bij Telephono maar met het erg sterke Waiting For The Kid To Come Out bewandeld de band al mooie nieuwe muzikale wegen. Met het daarop volgende I Could See The Dude nog veel meer. Heerlijke song, wat loom gezongen en met heerlijk door de blender gehaald gitaarwerk.

Ook Get Out Of State laat een sterke muzikale groei horen. Het is een heerlijk psychedelische track vol dynamisch, erg lekker gitaarwerk. En zowaar duiken ze met EP-afsluiter Loss Leaders vol de rafelig melodieuze pop in. De verandering ingezet met vijf tracks is geslaagd. Langzaamaan vervliegen de invloeden en ontstaat er een eigen sound.

Verrassend genoeg werd de EP een paar jaren later bij debuut Telephono gevoegd en als soort van dubbelaar uitgebracht. Alsof de opnamen, beide voor weinig geld gemaakt door producer John  Croslin, hetzelfde muzikale uitgangspunt hadden. Wat de Soft Effect EP daarentegen juist duidelijk maakt is dat Daniel nieuwe spannende nieuwe muzikale wegen wilde bewandelen. Daarmee is het wel degelijk een nieuwe stap en echt iets anders dat Telephono.

De heruitgave van de Soft Effects EP heeft de vijf tracks van de EP zowel op de A als B kant, dus als je de ene kant hebt grijs gedraaid heb je altijd die andere kant nog.