Onder de titel Slay On Cue worden alle albums van Spoon dit najaar door Matador Records opnieuw uitgebracht. Wij haken natuurlijk in met recensies van al die albums en de vinylversies in het bijzonder. Deze week: A Series Of Sneaks.

A Series Of Sneaks komt in april 1998 uit op major Elektra. Spoon was bij Elektra binnengebracht door A&R Manager Ron Laffitte en een flinke sprong voorwaarts lijkt binnen handbereik. Het materiaal op de plaat borduurt qua energie en ruwheid nog voort op het debuutalbum Telephono, maar laat tegelijkertijd meer raffinement, diepgang en creativiteit horen; A Series Of Sneaks komt volwassener over, zonder die jeugdige energie en bravoure helemaal kwijt te zijn.

Wat opvalt is dat de producer John Croslin en de band een enorm goed geluid hebben neergezet op de plaat: open, dynamisch en diep, waarbij alle instrumenten – vooral Jim Eno’s drums – helemaal uit de verf komen. Datzelfde geldt ook voor de sterke vocalen van Britt Daniel. In de stuiterend rockende opener Utilitarian blijkt direct dat Spoon een persoonlijkheid achter de microfoon heeft staan; iemand die op vrijwel alle songs aangenaam weet te verrassen Ook The Minor Tough is exemplarisch voor het album: een open geluid, met onontkoombare drums en kronkelende, prikkelende gitaarlijnen en -injecties.

Ook bij het grote Elektra toont Spoon lef en eigenzinnigheid: de opbouw van Reservations duurt vrij lang en in de climaxen overstemmen de drums ook nog eens de zang. Voeg hier de instrumentale uitloop aan toe en eens te meer blijkt dat de songs van Spoon, hoe pakkend ook, vrijwel altijd iets eigenzinnigs hebben. De singles die van A Series Of Sneaks worden getrokken zijn ook geen inkoppers: 30 Gallon Tank heeft een relatief lang (en ijzersterk) instrumentaal, opzwepend middenstuk en Car Radio – dé beoogde ‘hit’ – zit vol bravoure maar is met anderhalve minuut wel erg kort.

Metal Detektor is een van de opvallendste tracks in dit landschap van levendige drums en veelkleurig zang- en gitaarwerk: donkerder, ingetogener en (vooral de laatste minuut) artistieker. Hierna is June’s Foreign Spell een wat vertrouwdere stamper maar de diverse zanglijnen laten horen dat Spoon nooit simplistisch te noemen valt. No You’re Not is even dwars als poppy, met een dwars verloop, hand claps en vocale kameleon Britt Daniel weer goed in de weer. Na de garagerocker in Spoon-stijl Quincy Punk Episode is afsluiter Advance Cassette opvallend laidback, bijna Pavement-achtig, met een scheutje elektronica. Een voorbode van de 21^ste eeuwse Spoon.

Hoewel A Series Of Sneaks in de pers zeker waardering oogst, zeker ook later, met terugwerkende kracht, verkoopt de plaat ronduit teleurstellend. Daar komt bij dat de promotie van de plaat averij oploopt doordat Ron Laffitte zijn biezen pakt en zijn afspraken met Spoon niet meer nakomt. Voor het einde van het jaar wordt de band dan ook nog eens gedumpt door Elektra. Spoon is terug bij af. De band zet zijn ongenoegen over hun voormalige A&R Manager in 1999 op muziek middels de cd-single Laffitte Don’t Fail Me Now / The Agony Of Laffitte. Dit blijken prima songs; oprecht en vol gevoel. De 2002-reissue van A Series Of Sneaks (op het label Merge) geeft dan ook ruimte aan deze bijzondere tracks. Muzikaal afwijkend van het overige materiaal, maar ergens toch ook onderdeel van dit album dat destijds een veel beter lot had verdiend.