Onder de titel Slay On Cue worden alle albums van Spoon dit najaar door Matador Records opnieuw uitgebracht. Wij haken natuurlijk in met recensies van al die albums en de vinylversies in het bijzonder. Deze week: Kill the Moonlight.

Spoon heeft tijdens het opnameproces van de vierde Kill The Moonlight plaat serieus grote problemen nu Josh Zarbo tijdelijk uit het beeld verdwijnt. Zoals eerder op Girls Can Tell is aangegeven neemt de van The Sidehackers afkomstige John Clayton de basspelerrol op zich. Toch stoeien ze tevens met het geluid van Roman Kuebler, die eerder in de indierock band Roads To Space Travel het viersnarige instrument bespeelt. Uiteindelijk keert Josh Zarbo terug aan het front, waardoor er bij de afronding van Kill The Moonlight drie namen als bassist vermeld staan.

Ondanks deze domme pech sluit de band bij Merge Records aan, die vanaf nu samen met Matador verantwoordelijk voor de distributie en re-releases van de albums zijn. Het omzetten van het ruwe materiaal in uitgewerkte composities bevalt het tweetal Britt Daniel en Jim Eno zo goed, dat ze ook nu de touwtjes strak in eigen handen houden. Het aandeel van de op de achtergrond al reeds aanwezige Mike McCarthy breidt zich uit, en hij blijft voorlopig als hoofdproducent aanwezig.

Op Kill The Moonlight is het keyboardspeler Eggo Johanson die de hoofdrol opeist. De geruchten dat deze geheimzinnige figuur een alter-ego van Britt Daniel is, worden door de band tegengesproken, al wijst alles wel duidelijk die richting op. Het valt dan ook op dat de toetsen en gitaar bijna niet gezamenlijk in de schijnwerpers staan, maar elkaar steeds afwisselen.

In ieder geval mengt hij met zijn onbuigzame orgelpartijen een agressief pre cyberpunk sausje aan het verder vrij minimalistische Small Stakes en stevige Jonathon Fisk toe, waarbij de gitaar wel heerlijk rond jengelt. Ook zijn bijdrage op de swingende seventies pianotoetsen van The Way We Get By geven de doorslag. De toetsenist is de katalysator die de pulserende ritmesectie in werking zet, om er een dreigende ondertoon aan toe te voegen.

De vocalen van de uit Texas afkomstige Britt Daniel ademen in alles nog dat nonchalante Britse chauvinisme uit, al zoeken ze wel degelijk naar nieuwe invalshoeken. Het is duidelijk dat men in de Verenigde Staten ook op de hoogte is van het feit dat de Belgische muzikanten ondertussen de Europese markt beheersen. Er wordt met funky grooves geflirt en de verwijzingen naar de retro disco sound vliegen je op Kill The Moonlight heerlijk om je oren.

Het zwaarmoedige Girls Can Tell geluid zet zich niet zozeer voort, daarvoor wordt het met aanstekelijke human beat box geluidjes en vrouwelijke zangpartijen opgevrolijkt die Stay Don’t Go een Frans Belgisch sexy sensueel tintje meegeven. Er wordt met Paper Tiger afgesloten waarbij de eerste naweeën van de punkbeweging voelbaar zijn en waarbij er steeds meer met Afro beats en Jamaicaanse dub geëxperimenteerd wordt.

De B-Kant opent verrassend sterk met de Bowieaanse Someone Something glamrock, om vervolgens met de smerige David Lynch soundtrack surfgitaar van All the Pretty Girls Go to the City weer opnieuw winst te boeken. Dat lukt ze ook met het lawaaierige dansbare futuristische Back to the Life new wave waarbij orkestrale samplers en Afro beat gitaarakkoorden voor de opschudding zorgen. Met het dromerige psychedelische Vittorio E. laat Spoon nogmaals horen dat de samenhang dan wel ontbreekt, maar dat de variatie een goed vervangingsmiddel is waarmee de veelzijdigheid van de band nogmaals benadrukt wordt.