Onder de titel Slay On Cue worden alle albums van Spoon dit najaar door Matador Records opnieuw uitgebracht. Wij haken natuurlijk in met recensies van al die albums en de vinylversies in het bijzonder. Deze week: Telephono.

Het eerste album van Spoon ziet het levenslicht in 1996, drie jaar nadat de band uit Austin, Texas, is opgericht. Telephono komt uit op Matador, het label dat met o.a. Teenage Fanclub, Superchunk, Bettie Serveert, The Fall, Liz Phair, The Jon Spencer Blues Explosion en Pavement al aardig naam gemaakt heeft. De plaat is in 1995 opgenomen, op een 8-track recorder, voor slechts een paar duizend dollar. 14 songs in 35 minuten; de band klinkt ruw, direct en ongepolijst. Spoon debuteert met een album dat niet direct imponeert maar dat toch niet te versmaden is.

De band krijgt regelmatig te horen dat de muziek wel erg sterk aan de Pixies doet denken. Opener Don’t Buy The Realistic heeft inderdaad een vergelijkbaar open geluid met een sterke dynamiek en bijna-doorgedraaide zang. Ook het lekkere, evenzo ruwe, Dismember, met een vrouwelijke tweede stem, klinkt bekend. De instrumental Theme To Wendel Stivers kan zelfs doorgaan voor een outtake of demo van Bossanova uit 1990. Het is echter flauw en ook lui om het bij het bespreken van Spoon hierbij te laten; de band heeft immers 14 songs opgenomen en er is niets mis mee om af en toe voor een quiet-loud dynamiek te gaan, dat lieten bands als Nirvana en Sugar ook al horen.

Not Turning Off is een van de singles, en laat inmiddels gangbare Amerikaanse alternatieve rock horen, zij het dat Spoon er een freaky tintje aan meegeeft. Ook All The Negatives Have Been Destroyed is een single. Jachtig en punky, met een stampend refrein, is ook deze song niet bijzonder opvallend anno 1996. Dat neemt niet weg dat ook deze track lekker luistervoer is. De band gaat niet alleen maar hard vooruit maar temporiseert een aantal keer. Spoon laat op het debuut tussen de regels door al horen meer te zijn dan een laagdrempelige punkrockende festivalfavoriet. De ruwe, dynamisch rockballad Cvantez is bepaald niet onverdienstelijk en qua ritmiek ook zeker verfrissend. Ook het spitsvondige, dwarse Towner, met vervormde vocalen van zanger/gitarist Britt Daniel, en eveneens langzamer, wijkt af. Grappig dat dit nummer al uit 1993 stamt, het lijkt een vroege indicatie van de latere Spoon.

Met zoveel korte songs dendert het album snel voorbij. Spoon trekt een aantal malen nog net even meer de aandacht: Claws Tracking is opgefokt maar heeft ook oog voor mooie akkoordenovergangen en The Government Darling is lekkere strakke indierock met soms galopperende drums. Het afsluitende Plastic Mylar is gevatte nineties poprock met een lekkere dynamiek.

In het drukbevolkte gitaarrocklandschap van midden jaren negentig – zeker in de VS – valt Telephono niet echt op. Het is inderdaad verre van een klassiek debuut, maar er zijn rond 1996 genoeg slechtere Amerikaanse rockalbums aan te wijzen die wel goed verkopen. Spoon zal echter van de lange adem blijken en in de jaren hierna met een flinke dosis overtuigend plaatwerk op de proppen komen. Telephono krijgt in 2006 nog een tweede leven, middels een re-release van Merge Records in een 2-disc package met de ep Soft Effects (1997). Tien jaar later verkoopt het album dan alsnog redelijk goed.