Het zwaar psychedelische Spacemen 3 gaat in 1988 bijna ten onder aan de scheve financiële contractverhoudingen en een flink uit de hand lopende drugsconsumptie. Dat de spanningen al langer voelbaar zijn blijkt uit het feit dat Peter Kember in 1990 onder zijn alter ego Sonic Boom aan Spectrum werkt, en deze ook daadwerkelijk uitbrengt. Zijn medebandleden hebben hier nog steeds een aandeel in, maar de sfeer binnen Spacemen 3 is dus al aardig verziekt, waardoor het definitieve einde niet kan uitblijven.

Toch perst het geniale Peter Kember en Jason Pierce duo er vervolgens nog twee verslavende bewustzijn bevorderende albums uit voordat ze in 1991 de stekker er definitief uittrekken. Met vier indrukwekkende platen is hun cultstatus veilig gesteld en valt er nog weinig aan het verhaal toe te voegen. Spacemen 3 is klaar en afgesloten. Peter Kember verschijnt met zijn weinig succesvolle Spectrum project uit beeld, maar Jason Pierce continueert zijn succes.

Spiritualized maakt een achttal indrukwekkende platen, waarbij op Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space de uiteindelijke vorm gewaarborgd wordt. Jason Pierce zwakt rond deze periode nog verder in zijn bijna fatale leefgewoontes af, die mede door de scheiding met partner Kate Radley; de voormalige toetsenist van Spiritualized veroorzaakt worden. Het levert een prachtige hedendaagse soulgospelplaat op waarbij hij door het verdriet een verdoofde indruk maakt, al wordt het album terecht door critici als ultiem meesterwerk binnengehaald.

Zijn lichaam takelt aardig, en zijn kwetsbaarheid maakt van hem een gemakkelijke prooi voor schadelijke gezondheidsproblemen als levensbedreigende longontstekingen. Vervolgens krijgt hij nog te maken met zijn persoonlijke strijd tegen kanker en revancheert zich twee jaar geleden met het sterke And Nothing Hurt. Ondanks dat hij op het podium van Paradiso nog maar een schim van zichzelf is, zorgt hij mede door zijn goed geoliede band voor een spetterend optreden.

En dan volgt er totaal onverwachts in de zomer van zijn voormalige compagnon Peter Kember een teken van leven die onder Sonic Boom het lang verwachtte vervolg op Spectrum uitbrengt. All Things Being Equal komt helaas echter op de grote stapel aan releases terecht die door het Corona virus niet de verdiende aandacht krijgen. Ook hier blijft hij lang onopgemerkt, totdat in de herfst verschillende nieuwe releases uitgebracht worden, en bands bewust aan een doorstart werken.

Net als zijn oud collega blijft hij in die invloedrijke psychedelische hoek. Waar Jason Pierce steeds verder de spirituele levendige bezieling opzoekt, blijft Peter Kember duidelijk in de conservatieve elektronica hangen. Geen grootschalige steun van een veelvoud aan gastmuzikanten en achtergrondzangeressen die hem naar een ander hoger, bijna hemels level begeleiden. Hier worden alleen synths en keyboards gebruikt. Het contrast kan bijna niet groter zijn, al ligt de basis bij beiden nog steeds in de psychedelica.

Vijf jaar heeft de cyberhippie er voor uitgetrokken om tot dit trippende eindproduct te komen. De vage teksten van het heerlijk dromerige Just Imagine krautrock raamwerk benadrukken nogmaals dat de hallucinerende drugs nog steeds hun uitwerking niet missen en genoeg inspiratie vormen om een half decennia op te teren. Het zit allemaal tegen de vage geestverruimende ambient rand aan waarmee ze begin jaren negentig de cooling down na een intensieve houseparty mee inluiden. Deze verheerlijking krijgt in het beangstigende My Echo, My Shadow and Me tegengas, waarbij de verdwaasde bad trip effecten voelbaar zijn.

De veelal verboden middelen van de avond daarvoor geven een ontspannend effect om in alle rust weer in de waanzin van het alledaagse bestaan terug te keren. Door de harde beats weg te filteren blijft er een relaxte Second Summer Of Love sfeertje achter die voor eeuwigdurende hete zomers garant staat. All Things Being Equal is een uitnodiging om een wandeling in het luilekkerland van Sonic Boom te maken, waar hemelhoge hennepplanten en kolossale paddenstoelen de natuurlijke omgeving vormen. Helaas is het ook een pijnlijke constatering die Peter Kember nog dieper het schemergebied indrukt, en niet op gelijkwaardige hoogte met het meesterbrein Jason Pierce komt.