Shed Seven scoorde tijdens de ‘Britpop-jaren’ meer dan tien top 40 noteringen in Groot-Brittannië. De indierockband uit York kwam in 1994 aan de oppervlakte dankzij het debuutalbum Change Giver. Hierna hield de band met A Maximum High twee jaar later de aandacht vast. Shed Seven wist in de jaren negentig al met al aardig wat publiek aan zich te binden, door prima singles als Mark, Speakeasy, Dolphin, Going for Gold en Chasing Rainbows.

De band kon wijzen op een goede livereputatie en had met frontman Rick Witter een krachtige zanger in huis. Toch zal het grotere publiek, zeker buiten Engeland, niet gauw als eerste met de naam Shed Seven op de proppen komen als er naar illustere Britse bands uit nineties wordt gevraagd. Daarvoor herbergt de discografie van de band waarschijnlijk toch niet genoeg memorabele klasse.

Toch is deze eerste plaat in zes jaar wel iets waar je naar wilt luisteren. Shed Seven is niet de eerste de beste uiteindelijk. Nadat de band in 2001 de stekker eruit trok bleef het tot 2017 rustig. Comebackplaat Instant Pleasures viel in goede aarde (nummer 8 in de UK charts) en met dit goed te behappen A Matter of Time zullen de heren op een aardige respons kunnen rekenen. Zeker in de zalen natuurlijk.

Met Youth als producer en twee nieuwe bandleden in de gelederen was er aan inspiratie en dadendrang geen gebrek; van de twaalf nummers klokt het merendeel flink over de vier minuten. De band serveert een kleurrijke verzameling songs die een breed spectrum bestrijken en zodoende ook allerlei verschillende Britse bands en stijlen van weleer in herinnering roepen, met behoud van het Shed Seven stempel, dat wel.

De uitbundige punkpop van Let’s Go staat wat op zichzelf. Hierna brengt Kissing California zonnige indiepop. Dertig jaar geleden had deze song nog een groot publiek kunnen bereiken. Nu is het de vraag of het nummer buiten de bubble van Shed Seven fans iets kan betekenen. Talk of the Town is een innemende, vlotte, wat folky indiepopsong die nog even helemaal los gaat, als een bus uitgelaten schoolkinderen. Tripping with You – met zang van Laura McClure – laat ook traditionelere, folky klanken horen die de band niet misstaan. Het is een van de betere songs, al is het jammer dat de band er een ‘groots’ einde aan vast plakt. Rowetta, bekend van haar zang bij de Happy Mondays, geeft het strakke, snelle In Ecstasy extra soul en verdieping.

Zo brengt de band al op de eerste helft van de plaat een paar aardige tot prima songs die lekker wegluisteren. Vrij van cliché’s is de band helaas niet helemaal: Let’s Go Dancing is een degelijke power ballad met strijkers die tekstueel niet bepaald fris en oorspronkelijk is. Real Love, heerlijk strak en gloedvol, had ook meer prikkelende lyrics verdiend.

De lead track is toch wel F:K:H, de titel staat voor feeling kinda high. Soulvolle koortjes, dikke grooves en uitdagend, vol branie én zelfkennis: ‘I wanna reign supreme but you have got me breaking like a wave / Working me like a machine I wasn’t born to live this way forever / Feeling kinda high, feeling kinda high, feeling kinda high’. Shed Seven laat een lekkere swagger horen, in de geest van Primal Scream en Suede. Hierna is Starlings rustiger en beschouwender, met als sfeermakers piano en strijkers.

Na de stevige indiepop met heldere gitaren en koortjes Ring the Changes mag Peter Doherty aantreden op Throwaways. Op dit ongetwijfeld bewust zwaarder aangezette, meeslepende slotakkoord komt de albumtitel een aantal keren terug om te eindigen met het nuchtere ‘Time, it’s just a matter of time, it’s just a matter of time / Until we’re thrown away’.

Aanhaken bij de klasse van nog actieve tijdgenoten als Noel Gallager, Suede en Jarvis Cocker doet Shed Seven ook nu niet. A Matter of Time is echter wel een pakkende en prettig gevarieerde plaat, waardoor de band een langer leven beschoren zal zijn dan veel andere Britse bands die de jaren negentig extra kleur gaven.