De grote dromen van een kind dat woont in een eenvoudig council house; dat is wat ten grondslag ligt aan Council Skies. Het smaakvolle artwork bij het album voert terug naar de naoorlogse decennia, naar de jaren dat Noel Gallagher opgroeide in een stad die ondanks het verval en het weinig uitnodigende straatbeeld tóch veel inspiratie en creativiteit wist los te maken.

Het aangename, kalme I’m Not Giving Up Tonight ademt de late jaren zestig en vroegere jaren zeventig. Gelardeerd met vleugen soul is dit een prima opener van de vierde langspeler van Gallagher. Getuigden zijn derde album, het met David Holmes gemaakte Who Built the Moon?, en de ep’s uit 2019, 2020 nog van een zucht naar verandering, Council Skies sluit weer meer aan op het solodebuut uit 2011 en de opvolger Chasing Yesterday. Ook de single Dead to the World is vertrouwd terrein: een klassieke akoestische ballad met trage zwierige strijkers en een verre accordeon. Een beetje als Paul Weller op zijn meest impressionistisch.

De singles die aan deze albumrelease voorafgingen waren sowieso veelbelovend. Bij Easy Now weet je binnen twee seconden met wie je van doen hebt. Verrassend? Nee. Het is wél prettig thuiskomen bij deze Gallagher signature track met koortje en innemende tekst: ‘I’ll be there / I’ll wait for you I swear / Your destination comes without a fare’. Het was vooral die andere single die opviel; Pretty Boy, met Johnny Marr, laat een straf ritme horen – soms bijna als een ritmebox – en krachtige bas. Voeg hier de klaaglijke vocalen en de onbestemde ondertoon bij en het resultaat is een indringende, sfeerrijke track met new wave trekken. Die wave-sferen komen ook langswaaien op Think of a Number, een song die wederom laat horen dat Gallagher niet alleen goede songs kan schrijven, van anthems tot ballads, maar ook regelmatig een fraaie indringende, schaduwrijke, atmosferische track kan schrijven en arrangeren: ‘Forgive my indecision / I don’t know what I should do / I need time to think / ‘Cause it’s such a cruel world’.

Het degelijke cement tussen de opvallendere tracks komt van de prettige, opbeurende bombast van Open the Door, See What You Find en het licht-psychedelische There She Blows! met zijn stuwende ritmetandem, een vertrouwd klinkende track die niet had misstaan op, pakweg, Oasis’ Dig Out Your Soul. Het zijn tracks die het album lekker aan de gang houden, zonder nu echt te imponeren of luisteraars tegen het hoofd te stoten.

Trying to Find a World That’s Been and Gone Pt. 1 (het eerste deel van een langere versie van deze song) kun je lezen als een blik op de wereld na Covid maar ook als een break-up song. Begin dit jaar strandde het huwelijk van Noel Gallagher na twaalf jaar. Council Skies is hiermee echter geen doorleefde introspectieve plaat geworden waarop Gallagher zich helemaal binnenstebuiten keert. Het is, zoals gezegd, meer een terugkeer naar bekender terrein, naar sferen en herinneringen waar hij zich graag in wentelt, ook al dringen onzekerheid en somberheid ook daar naar binnen. Want Gallagher is natuurlijk meer dan de koppige, bonkige en amusante Mancunian die zo vaak word geciteerd. De regelmatig opduikende breekbaarheid en naaktheid in zijn zang alleen al laten een heel andere kant horen.

De opzwepende ritmiek van titelsong en prijsnummer Council Skies is heerlijk. De strijkers, akkoorden en hooks zijn onberispelijk, de sfeer is zomers en nostalgisch. Gallagher zei het al: ‘All the dreams I had as a youth were underneath council skies’. De video bij de song werd geschoten in de New Century Hall in Manchester, een gebouw dat helemaal past in het beeldverhaal van dit album. Verderop doet het stuiterende, met kopergeschal verlevendigde Love Is a Rich Man inderdaad – zoals Gallagher eerder aangaf – wat denken aan ‘eighties Bowie’. Doordat Gallagher mooie rustpunten inlast geeft hij er in ieder geval een extra dimensie aan. Op de cd-bonustrack We’re Gonna Get There in the End heersen koper en uitbundigheid eveneens. Het zorgt voor een positief, optimistisch slotakkoord.

Zo is Council Skies een plaat geworden die levert. Een rijk gevulde plaat waarop Gallagher uiteenlopende sferen brengt, van pastoraal tot strak en opzwepend, van sfeerrijk en donker tot uitbundig en opbeurend. Na de welkome zijsprong van Who Built the Moon? zijn we terug op bekender terrein, maar dat is absoluut geen zwaktebod.

Voor wie meer wil is er een deluxe-cd met daarop instrumentals, Radio 2 sessies en remixen van onder meer David Holmes, Pet Shop Boys en Robert Smith. De vinylversie kent een extra single met daarop een akoestisch Pretty Boy en de eerdergenoemde cd-bonustrack We’re Gonna Get There in the End.