Toen saxofonist Arnaud Guichard na zijn studies in Londen weer naar Brussel trok, ging hij meteen op zoek naar nieuwe leden voor zijn band. Serendip werd het Serendip Quartet en met enige coronavertraging kwam afgelopen week eindelijk Queen of Fire uit – een album in eigen beheer dat zich langzaamaan verspreidt als een lopend vuurtje.

Een mystieke sound, een tikkeltje Coltrane, op tijd een aanstekelijke groove,… de belangrijkste ingrediënten van de eerste plaat vinden we ook terug op Queen of Fire. En zelfs in de gebalde 31 minuten die dit album telt, heeft Guichard weer een verhaallijn gestoken. De muziek werd namelijk geïnspireerd door de getuigenissen van survivors van seksueel geweld in de Democratische Republiek Congo, waar dit geweld ook wordt ingezet als oorlogswapen. Doorheen de vijf nummers volgen we het helingsproces van één van deze vrouwen. Op Fighting My Own Demons na, lijkt de muziek vooral de veerkracht, vastberadenheid en dromen van de Queen of Fire te vieren. Zit bijvoorbeeld maar eens stil op het aanstekelijke Dancing My Desires…

Om dit verhaal te vertellen, rekent Guichard dus op een nieuwe band. Op contrabas vinden we Jasper De Roeck, meteen verantwoordelijk voor de eerste, voorzichtige noten van de plaat. Wie in die opener ook snel zijn stempel drukt, is gitarist Florent Jeunieaux, bekend van zijn werk voor Echt! en Commander Spoon. Met zijn elektrische gitaar en pedalen schept hij een weergaloos onwezenlijke arena voor de band – iets kosmisch nostalgisch, iets Afrikaans etherisch. Ideaal voor Guichard om door te breken met zijn volle sound die naar het einde van z’n uitgesponnen solo zelfs even aan die van zijn vroegere klasgenote Nubya Garcia doet denken.

Maar daar neemt hij in wat volgt meteen afstand van: in Fighting My Own Demons horen we eerst schrille kreten, gespannen sfeergeluiden die plots oplossen in een dikke groove van De Roeck – de aanzet voor het nummer dat misschien wel het meeste vonken geeft op de plaat. Hoewel, aansluitend ontbindt drummer Matthias De Waele zijn duivels. In Born to be Free is het genieten van de wisselwerking tussen De Waele, die onlangs nog mee achter de buskruitjazz van Anemic Cinema zat, en Guichard. Van uiterste euforie tuimelen de twee in een stuk free jazz dat hartstochtelijk naar structuur zoekt en het uiteindelijk ook vindt.

Zo valt er heel wat te noteren voor deze plaat, die dan ook nog eens eindigt met een tune die zich wel heel makkelijk in je oor wurmt. Live optredens zullen deze band enkel doen groeien. Wij houden het Serendip Quartet alvast erg goed in de gaten.