Een pianist die alleen de studio in kruipt, dat kennen we intussen wel. Voor drummers valt er echter nog veel terrein te verkennen. Devin Gray maakte er zijn levenswerk van en deelt zijn métier nu op soloplaat Most Definitely.

Pendelend tussen New York, Brussel en Berlijn, sprokkelde avant gardist Devin Gray al mooie adelbrieven bij mekaar doorheen de jaren. Zo debuteerde hij in 2012 met krakers als Michael Formanek in zijn band en bracht hij  in 2020 nog een duoplaat uit met collega-drummer en mentor Gerald Cleaver (Exploding Star Orchestra, Roscoe Mitchell, enz.). Conversatie in improvisatie stond centraal in die laatste, maar ook daar kregen we al een heuse verkenning van de drumkit – zowel ritmisch als sonorisch. Op Most Definitely gaat Gray echter drie stappen verder.

De plaat doet eerst denken aan speed metal, met z’n lange resem gebalde nummers die gemiddeld rond de minuut hangen. Klanken worden wel eens vervormd door allerhande effecten en ritmes worden verknipt voor geluidscollages met opnames uit de studio waar je de drummer kort hoort vloeken.

Maar zijn persoonlijkheid komt pas echt naar voren in zijn focus op textuur. Hout, metaal, doffe of strakke drumvellen… Gray schildert met die klankkleuren – soms met zachte borstelstreken, elders ruw als een Pollock – zoals Baby Dodds, Ed Blackwell en Milford Graves hem voordeden. Die laatste twee worden dan ook geëerd met een eigen nummer. Meer zelfs: Milford Graves krijgt een heuse suite van zo’n 20 minuten die verrassend ingehouden en vertellend is. Het regent er zachtjes op de cymbalen, tot ook dat stormpje weer gaat liggen.

Verderop krijgen we met Tough Love nog zo’n lange verkenningstocht voor de kiezen. Het is een improvisatie waarin de drummer iets meer krasselt, maar hij neemt er zijn tijd voor.

Het geheel ademt, struikelt, sprint, groovet, hakt en dwingt ons om de drums te beluisteren zoals we dat maar zelden doen.

Ontwortelende jazz.