In 2003 scheiden de wegen van Jon Nolan en schoolvriend Cliff Murphy, de zangers/gitaristen en songwriters die begin jaren negentig na een ontmoeting in de kelder van de Nolan broertjes n Durham, geïnspireerd door de muziek van Neil Young en Uncle Tupelo een muzikaal verbond sloten.

Vanuit New Hampshire schuimde Say Zuzu ruim een decennia met gepassioneerde Americana van de highways af op weg naar concerten zoals de titel van hun tweede cd Highway Signs & Driving Songs in ’95 openbaarde. Drie jaar later ontdekte ik Say Zuzu met Bull. Na een mislukte deal haakten bassist James Nolan en Steve Ruhm af. Met een nieuwe ritmesectie werd Every Mile opgenomen.

Here Again, een voortreffelijk overzicht confronteerde me voor het eest met enkele songs van Every Mile. Het door die kampvuurharmonica en het vertrouwde, huilende gitaarwerk aangedreven Good Girl en het eveneens van Cliff Murphy afkomstige You Don’t Know Me.

De retrospectieve bevatte al het door Nolan aangeleverde op ritmische riffs passerende Doldrums. De heruitgave onthullen het opzwepende Wish Me well en Glow, naar The Replacements lonkende rockers.

Evenmin te versmaden zijn de beurtelings door Murphy en Nolan aangebrachte door piano  aangedreven passages Independence Day en Blue To Here. Murphy’s, geheel akoestische Still  sluit mooi af. Every Mile blijft na twintig jaar beslist de moeite waard en kan nu, aangevuld met enkele demo’s naar volle waarde geschat worden. Every Mile is een eerste episode van vijf voor Say Zuzu, met de ‘Cold Case Tapes reeks duikt Strolling Bones Records uitgebreid in de archieven.

Onbegrijpelijk dat Say Zuzu destijds schromelijk onderschat werd en bijgevolg nooit de erkenning kreeg die  verdiende. Overigens is  het verhaal van Say Zuzu nog lang niet afgelopen, met het vorig jaar uitgebrachte No Time To Lose, dat zowat alle oorspronkelijke groepsleden samenbrengt met nieuw werk is Say Zuzu helemaal terug.