Vorig jaar werd het al voorzichtig aangekondigd, met Here We Go Again , een boeiende retrospectieve bladerde door de boeiende discografie van de formatie uit New Hampshire. Cliff Murphy overtuigt de broertjes Jon en James in navolging van Neil Young en Uncle Tupelo  in de beginjaren negentig naar een soort instinctmatige alt.country over te schakelen. Het is veelzeggend dat Brent Best, de aanvoerder van cowpunks Slobberbone, het verhaal van Say ZuZu schetst in de  verhelderde liner notes. Het blijft niet bij geschiedenis, in 2019 tonen reünieshows al aan dat het nog lang niet afgelopen is met de rootsband en nu is er na ruim twintig jaar een zesde studio langspeler met nieuw werk.

Er werd al een tipje van de sluier gelicht met een eerste track, in de opener Waking Up haken de gitaartjes als vanouds in elkaar met daarbovenop de zang van Cliff Murphy en Jon Nolan, dat duo hanteert daarnaast gitaar en toetseninstrumenten en levert het knappe songwerk aan dat weliswaar vaker dan vroeger naar meer ingetogen momenten leidt, de bandleden zijn ondertussen ouder geworden, de komst van kinderen, het heeft ongetwijfeld zijn invloed op thematiek en benadering maar intensiteit en energie blijken onaangetast zoals het beklijvende familie-epos Look Whatcha Done illustreert.

Het door banjo ondersteunde Big Horizon componeerde Nolan samen met Kate Redgrave. Murphy’s Climb In The River ademt eveneens een wat nostalgische hang naar het verleden uit die eveneens stek doorklinkt in een meer beschouwend What It Looks Like In Heaven en Take Me With You When You Go weergaloze verhalende countryfolk.

“This fire won’t burn”, zingt Jon in de prachtige, gelijknamige slepende ballade, een enigszins bedrieglijke titel. Als de ritmesectie met broer James en Steve Rhum die versterking krijgt van drummer Tim Nylander zich wat meer manifesteert in uptempo passages lijkt het of de tijd even is blijven stilstaan. Luister maar eens naar  een gedreven Old Soldier, de bonus track Pawn Shop Guitar en bovenal de urgente titelsong No Time To Lose ventileren die na al die jaren nog intacte verbondenheid en gedrevenheid. Say ZuZu klinkt sterker en intenser dan ooit met dit reflectieve werkstuk.