Ik weet bij aanvang van het RVG concert in Merleyn al dat het met dat nieuwe RVG materiaal wel goed zit, maar ik hou mezelf bewust wat in. Toch betrap ik mij erop dat ik uit enthousiasme een aantal onbekende nummers luidkeels meezing. Dit is de mazzel als je over muziek schrijft en het geluk hebt dat die Brain Worms plaat verschillende keren thuis gedraaid wordt. Normaal leg ik zo’n album netjes aan de kant, en pak ik deze tijdens de releaseweek pas op. Nu kan ik mij amper bedwingen, want wat is dit toch een heerlijke schijf met een lekkere retro eighties sound. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld omdat ik helemaal met dit geluid wegloop, maar wat geeft dat?

Over het transgender verhaal van Romy Vager ben ik kort en bondig. Ze zit in ieder geval in dat opzicht nu lekker in haar vel, maar dat neemt niet weg dat ze nog steeds met onbeantwoorde liefde moet handelen. Deze pijn wordt niet minder, en de kans is groot dat die nooit helemaal verdwijnt. Ondanks dat het Australische RVG op het A Quality of Mercy zeer maatschappelijk betrokken is, en bij opvolger Feral veelal in andere karakters kruipen, leggen ze nu juist de nadruk op het persoonlijke leed. Welke gevolgen hebben de sociale gevolgen op dat onvaste zelfbeeld, hoe staan de privé relaties hierin, wat brengt de nabije toekomst ons. Romy Vager offert haar ziel aan de muzikale wetenschap, naakt, bloot, intiem. Zeker in haar geval een grote gedurfde stap, welke nogmaals benadrukt hoe zelfverzekerd ze in het leven staat. Toch blijven innerlijke kwellingen zeer doen.

De opgefokte Brain Worms orgel gekkigheid, ze vreten zich vol aan gekmakende negatieve gedachtes. Brain Worms is de overduidelijke onvermijdelijke post pandemie plaat, met de nodige fake news verwijzingen, en andere angstcultuur aanduidingen. Brain Worms staat voor het nieuwe Nu isolement, waarbij je de vragen vooral tot jezelf richt, wetende dat een buitenstander hier net zo goed geen raad mee weet. Normaal, tja wat is normaal, maakt iemand zich door een gebonden ketting sterk. Wat doe je als deze niet meer schakelt en als een neerwaartse spiraal duizelingwekkend de afgrond in tolt. Zet je dan de handrem erop, of vertrouw je op die vrije val. RVG kiest veilig voor die onzekerheid, en laat zich mee de diepte in sleuren.

Is het vreemd dat ik bij Common Ground aan Courtney Love moet denken? Nee toch? Een ander soort van worsteling, maar dan wel met dezelfde vergelijkbare verbitterdheid. Ingehouden teleurstellingen, die zich in opgekropte woede openbaren. De klaagzang geeft de slachtofferrol vrij spel, waarbij de slopende depressie alle levenslust ontneemt. Geef je definitief op, of kies je toch voor een kanskaart. Op het muzikale vlak stagneert RVG nog steeds in de jaren tachtig, waar dromerige postpunk een verstikkende smog laag over de mistige regensongs draperen. Die vergelijking met die grijze grunge uitzichtloosheid is dus niet eens zo verkeerd, welke nogmaals door de wurgende Giant Snake strop benadrukt wordt.

Het voortvluchtende Midnight Sun is nog leger, nog killer en memoreert net als de studentikoze liefdeloze Tambourine eenzaamheid aan die Koude Oorlog winters. RVG accentueert dit gegeven nogmaals, al is dit niet noodzakelijk. De verwarmingsarme repetitieruimtes worden alleen door het bescheiden Midnight Sun maanlicht verwarmd. Eigenlijk staat dit haaks tegenover de achtergrond van de tekst, omdat daarin juist de allesvernietigende Australische bosbranden centraal staan. De ontvlambare wereld is ziek en staat in brand. Ondanks de vrolijke onbevangen wegkijkende dromerige It’s Not Easy gitaarakkoorden camoufleren deze juist de diepgang van de song. Zo staat de maatschappij er dus voor. We lachen de problemen weg en strompelen met de niets aan de hand houding verder. Een beetje lef wordt niet getolereerd en al snel monddood gemaakt.

De vreemde duistere Squid single keuze is nog vager, vermijdt aangespoelde inktvissen, als je in aanraking met hun giftige tentakels komt, beland je in een vreemde hallucinerende trip. Muzikaal zeer aantrekkelijk en oh zo dansbaar, maar tekstueel een groot vraagteken. Met de realistische You’re the Reason klanken bestrijden ze die ziekmakende liefdeskoorts, waarbij je het sociale contact vermijdt, en de uren doelloos in bed doorbrengt. Een puberdipje, niet aanstellen en gewoon de dag oppakken. De kracht van het puntige Nothing Really Changes synthpop zit hem juist in de zelfverzekerde antireactie, zo kan het dus ook. Het berustende Tropic of Cancer is de omslag, en benadrukt nogmaals die seksuele vrijheid waar Romy Vager jarenlang voor vecht. Uiteindelijk haalt ze daar haar winst uit. Voor mijn gevoel is dit een vijf sterren album. Maar dan moet ik wel reëel zijn. Waarom vind ik de plaat zo goed. Puur vanwege de herkenbaarheid, de basis die andere voorgangers al in de jaren tachtig reeds leggen. Dan kijk je jezelf eerlijk aan en concludeer je dat een vier sterren beoordeling hier het beste op aansluit.