Wat zijn de jaren tachtig op muzikaal gebied toch zo veelzijdig, en wat heeft de postpunk dan veel te bieden. Het antwoord op het Britse gebeuren ligt aan de andere kant van de wereld. Net als in Groot Brittannië heeft elke Australische band een eigen sound, en waarschijnlijk zelfs nog een gevarieerder aanbod. Het meer popgerichte geluid van Icehouse en INXS, het dromerige The Triffids en The Church, de politiek correcte rockers van Midnight Oil, het romantische The Go-Betweens, de destructieve The Birthday Party noise en het wereldse Dead Can Dance. Vervolgens sterft het postpunk gebeuren daar zowat een stille dood, totdat een band als RVG in 2017 die stilte doorbreekt. RVG staat voor Romy Vager Group, net als dat PSG voor Patti Smith Group staat, alleen gebruiken die nou net weer niet die afkorting. Feit is dat transgender Romy Vager net zo’n unieke indrukwekkende persoonlijkheid is, die het lieve vrouwelijke in de stem bezit, maar ook zwaar verbitterd uit de hoek komt. Romy heeft de feministische oerkreet van de riot grrl beweging en bezit tevens die grunge attitude, maar RVG laat je juist vooral die memorabele jaren tachtig herbeleven. Met het nieuwe werk van het in juni te verschijnen Brain Worms wijken ze wel iets meer van die formule af. De nadruk ligt vanavond op dat recente werk, maar liefst acht gloednieuwe tracks komen voorbij. Written In Music pakt die plaat in de eerste week van juni hoe dan ook op.

RVG trekt vanavond een breed scala aan muziekliefhebbers. Vooraan in het midden voor het podium staan prille jeugdige slaapdronken tieners opgesteld, terwijl de oudere garde zich wat meer aan de zijkant half in het donker opstelt. Net als op Brain Worms opent RVG vanavond ingetogen met het dromerige Common Ground. Een glinsterende prachtparel met kristalhelder gitaarspel, waarmee een schrijnende Romy Vager benadrukt dat hoe goed ze ook haar best doet, de liefde niet voor haar is weggelegd. De liefde die haar van binnenuit kapot maakt, vormt het hoofdthema in haar teksten. Och, en Romy Vager heeft zoveel liefde te bieden, maar trapt telkens weer in diezelfde bedriegende valkuil. Ook vanavond stelt Romy zich weer zo amicaal op. Ze bedankt toetsenist/gitarist Reuben Bloxham voor het intense vertrouwen, en prijst meerdere malen het publiek voor de aanwezigheid op deze speciale avond, want zo voelt het ook; speciaal. Bij de stevig rockende Midnight Sun single valt mij op dat Romy dezelfde melancholische tragiek in de voordracht als Mike Scott van The Waterboys draagt. Niet de minste om je mee te vergelijken. Ook hier dat heimelijke verlangen, die de kilte van de kou wegneemt, al ligt de betekenis een stuk dieper, en staat deze gelijk aan de alles vernietigende Australische bosbranden.

Perfect Day getuigt van de nodige zelfspot, waarbij Romy zichzelf als grijze duif neerzet, die zich verlegen met het hoofd in de vuilnisbak schuilhoudt om maar niet met die buitenwereld in aanraking te komen. Een kansloos verdord muurbloempje. Het bezit datzelfde tragikomische van The Cure, wat je ook in de twinkelende gitaarakkoorden terug hoort. It’s Not Easy sluit hier perfect op aan, dezelfde sfeer, met het besef dat als je de nek teveel boven het maaiveld uitsteekt, het risico loopt om deze te breken. Het psychedelische IBM verwoordt het internet vluchtgedrag, met het dating site bedrog. Terwijl het sprankelende jingle jangle spel in Christian Neurosurgeon het geloof aan de kaak stelt, en waarmee RVG overduidelijk de draak met het Messias gedrag van aarde ontstijgende frontmannen uit de tachtiger jaren steekt. Tambourine haakt weer op die liefdeloze lege kilte van Midnight Sun in, waarna het Brain Worms titelstuk er behoorlijk stevig in hakt, en de bezoeker nogmaals met de complottheorieën van het heilige sociale media confronteert. Het politieke A Quality of Mercy standpunt handelt over de zinloze executie van twee drugskoeriers in Indonesië, en stamt nog uit de beginperiode van RVG.

Romy Vager leidt vertellend met een vaag inktvis verhaal het bekendere duistere Squid in, het publiek beantwoordt deze song door steeds meer in beweging te komen. Ook bij die andere Nothing Really Changes single bemerk je de herkenbaarheid in de zaal. Er wordt daadwerkelijk gedanst, en het valt op dat de goedlachse Romy Vager zich steeds ontspannender presenteert. Een overwinning bij een overwinnaarssong. Het is hoe dan ook een weergaloze heerlijk opbouwende track. Het onbekende berustende Tropic of Cancer wordt ook zeer lovend ontvangen. De bekende zelf reflecterende I Used to Love You break up song van het Feral album staat aan de vooravond van de doorbraak, al moet de Brain Worms plaat dat definitieve zetje geven. Het That’s All oudje zou zich prima voor een David Lynch soundtrack lenen, waarna Romy Vager zich min of meer verontschuldigt dat ze door het materiaal heen zijn en dat ze nu toch echt het laatste nummer van de avond gaan spelen. Wat is het dan mooi om in Nederland met Vincent van Gogh af te sluiten. Toeval? Een bewuste keuze? Ik betwijfel dat laatste, eigenlijk staat het er los van, en ligt het meer in dat narcistische waangedrag van Christian Neurosurgeon. Het is in ieder geval een meer dan waardig geschenk voor het tevreden gestelde publiek. Ik had nog wel een uurtje door willen dansen, een geslaagde avond vliegt nou eenmaal veel te snel voorbij.