Rond deze Australische band gaat al een tijdje een flinke ‘buzz’. De sound en zang zijn duidelijk geworteld in de jaren tachtig. De nodige pathos, een ruimtelijk geluid, cleane gitaarklanken met veel galm en het nodige effect; dan denk je automatisch terug aan deze sombere, maar muzikaal zeer rijke periode.

Dat is gelijk een beetje het manco. Aardig gezegd: de songs zijn pakkend en overtuigd en ook deze tijd is vol onzekerheid, angst en somberheid. Onaardig gezegd zou je kunnen zeggen dat dit opgewarmde prak uit de jaren tachtig is. Zou je niet beter weten, dan kon je gaan denken dat dit een pareltje uit die periode is, per ongeluk opgediept bij archeologische opgravingen in de muzikale historie. Andere recensenten noemen Echo & The Bunnymen, The Go-Betweens, The Triffids, The Cure en The Gun Club. ‘Lo-fi Australina rock ’n roll’.

Daar valt weinig op af te dingen.

RVG staat voor Romy Vager Group, afkomstig uit de suburbs van Melbourne. Boegbeeld is Romy Vager, door wiens sonore stem je niet meteen in de gaten hebt dat je naar een zangeres luistert. Vooral in de jaren tachtig kwamen er bijna ontelbaar veel goede, eigenwijze en creatieve bands uit Australië en Nieuw Zeeland. Die grepen qua sound veelal weer terug op de Amerikaanse garagerock uit de jaren zestig. Denk aan The Scientists, die vorig voorjaar nog door Europa toerden, The Go-Betweens, The Saints, The Church, Nick Cave & The Bad Seeds, Beasts of Bourbon, Midnight Oil. Gelukkig hebben de bandleden de beruchte vleermuis-look van veel van hun muzikale voorbeelden achterwege gelaten.

De melodielijnen zijn goed en blijven sterk hangen, ook al zijn de songstructuren vooral ook herkenbaar. Het intro van Heart Paste herinnert sterk aan Friday I Am In Love van The Cure. Daarna kiest de band een andere afslag, waardoor het toch vooral een eigen song wordt. Als je een onzekere puber was in de jaren tachtig, dan zullen melancholieke nummers als The Eggshell World en Vincent van Gogh je zeker aangrijpen.

Recensent Gijsbert Kramer van de Volkskrant schreef eerder dat hij volledig was weggeblazen door dit album. Zelf heb ik dat gevoel iets minder sterk, maar het is een mooie, melancholieke plaat met een aantal prima songs. Wel wat kort, krap een half uur, al versterkt dat weer het aloude elpeegevoel. De jaren tachtig zijn ‘in’, schreef het Vlaamse dagblad De Morgen onlangs. Er zijn hele volksstammen muziekliefhebbers die dit decennium (niet bewust) hebben meegemaakt en er is zeker vraag naar bands met deze sound en kwaliteiten.

Op Youtube is een filmpje te vinden van Romy Vager solo op de Australische tv en dan hoor je dat het materiaal ook zonder volledige band overeind blijft. In andere clipjes zijn de beelden kunstmatig ouder gemaakt, waardoor het eighties-gevoel nog sterker wordt.