Rudy Lentze groeit op in Enschede, in een Indonesische familie is het niet ongebruikelijk om een instrument te bespelen en zijn vader brengt hem de beginselen van het gitaarspel bij. Rudy verhuist naar Groningen om er Nederlands en Duits te studeren, de studiebeurs gaat echter naar een elektrische gitaar en de talenstudie moet wijken voor de muziek. In de plaatselijke Groningse scéne figureert hij bij Plant en AA & The Doctors, sinds 1988 stippelt hij zijn eigen muzikale route uit waarbij de meest uiteenlopende stijlen worden geëxploreerd van bluegrass naar folk en blues met jazzy getinte tussenstops.

Naast triowerk  komen er een handvol langspelers uit. Het in 2010 uitgebrachte Rudymentary is een eerbetoon van een trotse vader aan zijn zonen Joey en Rashaan, Die figureert nauwelijks drie jaar later als gitarist op de opvolger Drummer Girl, een ode aan Lielian Tan, Lentze’s hondstrouwe gezellin aan de drumkit, ze is overigens weerom van de partij naast enkele vertrouwde muzikanten.

Het project Rudy & His Fascinators is aan een derde leuk toe en dat is op zijn minst als avontuurlijk te bestempelen. Een sobere intro met het gitaarspel enkel geflankeerd door gedempte percussie van Tan en harmoniumspel van Thea Visser gaat over in het lang uitgesponnen titelnummer. Nocturnal Leeche’s Rendesvous ontrolt zich bijna acht minuten lang, op de achtergrond horen we zachte basloopjes en cello, niet alleen de verstilde cornet Van Visser herinnert aan Miles Davis’  verrichtingen in ‘L’acenseur Pour L’éfauchaud’ ook de sfeer die de compositie uitademt en opbouw  vertonen gelijkenissen met de soundtrack uit 1957.

Afrosiax drijft op resonerend snarenwerk en ritmiek van ploktokkel en Bring It On Home wordt gezongen door Jurgen Veenstra, we horen zijn stem terug in het eveneens door hem aangeleverde All Things One By One, een intrigerende spoken word. Hang Out With The Whipster Dude kwam in samenwerking Peter van der Heide tot stand,  Lentze werkte voordien al samen met de gitaarman van Whipster en dat leidt na het hallucinante Creeping Doubts naar een experimenteel klankentapijt.

Er is ook muziek die Lentze tijdens zijn kinderjaren oppikte, het uit daterende I’m A Fool To Care  werd na de oorspronkelijke versie  Ted Daffan’s Texans  talloze keren opgepikt door onder andere Joe Barry, Ray Charles en recenter Boz Scaggs we krijgen hier een bluesy adaptatie van de onverslijtbare slijper voorgeschoteld.

Na het akoestisch intermezzo Gamelan Fever gaat de afsluiter op fluitspel en typerende ploktokkel terug naar de Indonesische roots, het melancholische Bengawan Solo, een krontjong traditional, in duet met Lielian Tan, is opgedragen aan Lentze’s overleden moeder, aansluitend volgt nog een uitgesponnen reprise van Gamelan Fever.

Een te koesteren muzikaal rendez vous.