Als een artiest ouder werk opnieuw onder handen neemt, is het veelal in een vlaag van creatieve armoede. Er moet een nieuw album komen, dan maar jezelf coveren. Bij voorkeur met een orkest om er nog iets van sjeu aan te geven. De resultaten zijn doorgaans saai (Robbie Williams’ XXV), bij vlagen interessant (New Blood van Peter Gabriel) of in elke poging mislukt (zowel Symphonicities van Sting). Maar zonder orkest is het ook nog regelmatig een beproeving. Zie bijvoorbeeld My Songs van – wederom – Sting, of U2’s geestdodende Songs Of Surrender. Al zijn er natuurlijk ook artiesten die van het opnieuw opnemen van eigen werk een kunst hebben gemaakt, Taylor Swift bijvoorbeeld. In dat geval uit frustratie geboren (ruzie met haar label over haar masters) maar met een creatieve bevlogenheid die het nieuw opgenomen werk in veel gevallen superieur maakt. Ook geweldig op dit gebied is Marianne Faithfull. Haar op hoge leeftijd nieuw opgenomen uitvoeringen van It’s All Over Now Baby Blue en As Tears Go By staan in schril contrast met de versies die ze als jonge vrouw opnam en dat maakt de nieuwe opnames in al hun melancholie prachtig.

Op eenzelfde manier is Roger Waters’ The Dark Side Of The Moon Redux op zijn minst een interessante luisterervaring en waarschijnlijk niet uit creatieve armoede geboren. Toch wringt het bij velen wel. Toen Waters het originele Pink Floyd-album schreef was hij eind twintig. Inmiddels zijn we vijf decennia verder (Waters is onlangs 80 geworden) en heeft hij een nogal weerbarstige reputatie opgebouwd als dwarsligger. Dat imago zit nu waarschijnlijk zijn The Dark Side Of The Moon Redux in de weg, want veel mensen gaan dit werk op voorhand afschieten omdat ze hem een eikel vinden. Het feit dat hij ook nog eens een van eerste tot laatste seconde geliefd album onder handen neemt, helpt ook niet mee. Waarom kloten aan iets wat volgens velen al de perfectie benadert?

Kijk je echter breder, zie je dat Waters tijdens zijn liveshows al sinds eind vorige eeuw met herinterpretatie van zijn eigen (Pink Floyd) klassiekers in de weer is. Muzikaal wellicht wat minder, maar door slimme visuals en opbouw van zijn concerten, is hij zeker sinds de herinterpretatie van The Wall maar eigenlijk ook daarvoor al met zijn The Dark Side Of The Moon tour bezig om oud werk naar een hedendaagse context te trekken. Na zijn The Lockdown Sessions van vorig jaar, is een herinterpretatie van The Dark Side Of The Moon vanuit de context van een hoogbejaarde man nog best logisch te verklaren. ‘The memories of a man in his old age, are the deeds of a man in his prime’, zo spreekzingt Waters voorafgaand aan Breathe, daarmee de openingszin van Free Four van het Pink Floyd-album Obscured By Clouds hergebruikend. Waarmee hij laat zien dat de moderne interpretatie feitelijk op al zijn werk toegepast zou kunnen worden.

Is het goed? Tsja, dat is een kwestie van verwachtingen. Nee, natuurlijk zitten er geen gitaarsolo’s in van David Gilmour. En nee, natuurlijk is het geen 1-op-1 heropname. Wat zou daar het punt van zijn? Brengt het de originele The Dark Side Of The Moon schade toe? Natuurlijk niet, net zo min als andere Dark Side coveralbums van andere artiesten dat doen. Waters declameert met brommende stem – vergelijkbaar met segmenten op zijn The Soldier’s Tale uit 2018 – de mijmeringen van een oude man de speakers in en zet zijn stem centraal. De begeleiding is Spartaans en feitelijk van alles ontdaan waar veel mensen het originele album om prijzen. Het geeft het werk ontegenzeggelijk een nieuwe dimensie, maar het lastige is echter het gebrek aan variatie. Waar het originele album van het sfeervol melancholische Time naar het angstaanjagend fraaie The Great Gig In The Sky schiet en van de bluesrock van Money via een aangrijpend Us And Them naar een psychdelisch Any Colour You Like beweegt, kabbelt (en babbelt) de Redux monotoon en zonder uitschieters door. Dat maakt het geheel een lange zit.

Als The Dark Side Of The Moon Redux werkt (met name het deel tot en met Time en de finale), is het een sfeervolle en melancholieke plaat, waarop echo’s uit het verleden in een mist van herinneringen verdwijnen. Maar zelfs op die momenten ontkom je niet aan het gevoel dat The Dark Side Of The Moon Redux een vrij overbodige exercitie is. Zeker een klassieker als Time heeft het in zich om vanuit het perspectief van een bejaarde man een geweldige track te kunnen zijn, zoals genoemde tracks van Marianne Faithfull door haar ouderdom aan kracht winnen. En hoewel een Time heel fraai is, wordt dat niveau niet gehaald door Waters omdat de uitvoering vooral uit zijn hoofd en minder uit het hart lijkt te komen. Vijf sterren voor de dappere poging desalniettemin, want Waters heeft hier duidelijk over nagedacht en probeert er echt iets unieks van te maken. Voor de uitvoering moet het aantal sterren echter toch iets naar beneden worden bijgesteld.