‘Oh Miss Carolina’ zingt Robert Jon Burrison in de  behoorlijk potige opener, mooi ondersteund met warme samenzang en breed uitwaaierende dubbelloopssnarenwerk. Er doemen meteen beelden op van het Diepe Zuiden van Amerika, terwijl de interactie tussen de gitaren van Jon en gitarist Henry James gecomplementeerd met het dartele toetsenspel van Steve Maggiora onbeschaamd naar de typerende southern rock refereert.

In tegenstelling tot de onmiskenbare invloeden van Lynyrd Skynyrd en Allman Brothers die onveranderlijk doorklinken, stamt de in 2011 opgezette formatie niet uit de Zuidelijke Statens. Orange County  in California is de thuisbasis van waaruit Jon en kompanen opereren. Tijdens hun uitstapjes naar Europese festivalpodia genereren ze wilde taferelen met passages in (Ge)Varenwinkel en Moulin Blues.

Het geplande weerzien met de Europese fans in de nabije toekomst blijft op dit moment onzeker zo niet onmogelijk. In afwachting vormt Last Light Of The Highway een aanvaardbaar alternatief,  melodieuze dubbelloops snarenwerk, vurig orgel en pianowerk, alle vertrouwde ingrediënten zijn hier aanwezig.

De soulvolle zang wordt een enkele keer ondersteund door gloedvol blazerswerk in de aanstekelijke slijper Work It Out terwijl de sprankelende unisono gitaar orgel intro van Do You Remember lijkt weggelopen uit het repertoire van The Allmans komt het klagende stemtimbre van Jon bij momenten dicht in de buurt van Bob Seger terwijl ook de benadering tussen de betere bluesrock en classic rock pendelt.

Drammerige riffs en scheurende slides poken Don’t Let Me Go op, in One Last Time is dat broeierig gitaarwerk. Het passeerde eerder in muziekland maar Robert Jon & The Wreck borduren niet onverdienstelijk verder op de traditie. De vanuit een akoestische intro opgebouwde titelsong evolueert in part 2 met pittige tempowisselingen naar een energiek uitgesponnen ontknoping en geeft een impressie van het podiumwerk, voor zweet en bier moet je alsnog zelf zorgen.