Ride is alweer toe aan het derde album sinds de band uit Oxford in 2014 succesvol terugkeerde op de podia. Net als generatiegenoten Slowdive kan Ride zich de afgelopen jaren verheugen in een grote, hernieuwde populariteit. Het levert de bands vele mooie (festival)gigs op en, vooral in het geval van Slowdive, lovende kritieken op de albums.

De recentere platen van Ride, Weather Diaries en This Is Not a Safe Place lieten horen dat de band de harde gitaren wat vaker achterwege liet en daarmee toegankelijker werd, iets wat natuurlijk ook al een rol speelde in de latere jaren negentig. Dat ging soms wel wat ten koste van het opwindende, het mysterieuze, maar het bracht ook een aantal frisse nieuwe hoogtepunten, vooral te vinden op de albums Carnival of Light en het eerdergenoemde Weather Diaries.

Mark Gardener belichtte onlangs al de grotere rol voor synthesizers binnen de band. Dit werd al duidelijk op de pakkende single Peace Sign: die gaat strak en recht vooruit en wordt stevig ondersteund door synths. Ook die andere single, Monaco, zweept lekker op en laat een eigentijds dansbaar (postpunk)geluid horen. Ride klinkt hier goed en bij de tijd, maar wel minder ‘eigen’; de band lijkt een liefhebbende hoofdknik te maken naar groepen als Modern English en New Order. Het levert op deze tracks een aantrekkelijk geluid op dat echter niet meer zo aangenaam verrast. Er zijn inmiddels al veel bands die op soortgelijke wijze teruggrijpen op de new wave en alternatieve (synth)pop van veertig jaar geleden.

De band heeft zich voor Interplay verder ook hoorbaar laten inspireren door bands als The Cure, Tears For Fears en Depeche Mode. De beats en meeslepende zang op I Came to See the Wreck laten dit nog eens duidelijk horen. Van de singles is Last Frontier wellicht toch de mooiste: Gardeners stem zit frontaal in de mix en dat geeft deze gloedvolle uptempo song een mooi persoonlijk gezicht mee.

Het vorige Ride-album kwam bepaald niet onder ideale omstandigheden tot stand: Mark Gardener was nog druk bezig met het bouwen van een studio en daar kwam nog een hoop gedoe met de ex-manager van de band bij. Dat ging natuurlijk weer over geld. Bij het maken van Interplay kon de band gelukkig lekker leunen op producer Richie Kennedy; hij speelde een flink rol in de nieuwe muzikale koers en bevrijdde de band van vertraging en besluiteloosheid. Zodoende hangt er een algehele betere vibe rond Interplay dan bij de voorganger.

Het lekker lang uitgesponnen Light in a Quiet Room zorgt voor een mooie luisterervaring: softe psychedelische klanken, mooie, in elkaar grijpende zanglijnen en een aangenaam rustpunt vanaf de piano. En dan … Daar zijn we dan toch weer: de majesteuze gitaren als een cascade. Verderop is Stay Free vijf minuten lang ingetogen en vooral akoestisch getint, al zwellen de gitaren en synths op de achtergrond soms fraai aan. Een aangename pas op de plaats halverwege het album.

Sunrise Chaser ­doet qua titel denken aan de optimistische jaren rond 1990, de begintijd van Ride, alsof de band hier na een nachtelijke illegale dance party de opkomende zon tegemoet gaat. Het is een mooie, soms spacey track met heldere gitaren en wederom oorstrelende zang. Ook Midnight Ride voert terug naar die tijd, al horen we hier een stevige mix van gitaren en stuwende drums; dansbare, geestverruimende indierock uit de baggy jaren.

Zo blijft Ride ook op de tweede helft van de plaat met aantrekkelijke songs komen. Want ook Essaouira mag er zijn: zeven minuten lang experimentele, filmische klanken over lekkere losse drums. Portland Rocks is uitbundig en extatisch; een ware Ride-klapper, zij het dat de productie de song wel een glans geeft die de rafelige poppracht van weleer niet had. Tijdens de slotsong van Interplay lijkt het alsof de band langzaam het raam uitzweeft, de stratosfeer in: ‘What’s in the past is gone and yesterday is just a song’. Een beschouwend, fraai einde van een plaat die qua sound niet meer zo onderscheidend is als het oudere werk van Ride maar die toch voldoende inspiratie – en dus moois – laat horen om te overtuigen. Een fijne plaat om het voorjaar definitief mee af te trappen.