Zelf heb ik de visie dat het merendeel van de bands hooguit een houdbaarheidsdatum van tien jaar hebben waarna ze inspiratiearm in herhaling vallen en eigenlijk niet meer dan vijf albums moeten uitbrengen. Het shoegazer subgenre beleeft hun hoogtijjaren rond het startpunt van de jaren negentig. My Bloody Valentine levert het onovertroffen Loveless af, waarna het net zo meesterlijke Nowhere van Ride en het adembenemende Souvlaki van Slowdive volgen. De shoegazer beweging zwakt af en het baanbrekende drietal neemt op tijd van de muziek business afstand waardoor die mythische waarde van de platen geconserveerd blijft. Zo’n twintig jaar later verovert een volwassen My Bloody Valentine met M B V opnieuw de markt en ook Ride volgt al snel met het redelijk overtuigende Weather Diaries poging. Slowdive is een ander moeilijk verhaal, die doen een stapje terug en pakken de Souvlaki draad weer op, en borduren daar met het gelijkwaardige naar de band genoemde Slowdive op voort.

In het interview met Written In Music benadrukt zanger gitarist Neil Halstead nogmaals dat moment dat het vertrouwen van het Creation label tot een minpunt is weggeëbd. De wereld was nog niet klaar voor de experimentele lang uitgerekte abstracte Pygmalion nummers. Een commerciële zelfmoord waarmee ook een band als The Stone Roses met Second Coming hun eindvonnis bij het grotere Geffen tekent. Creation durft dat risico niet te nemen waardoor Slowdive op een zijspoor belandt. Het platenwereldje is hard, Oasis neemt de rol van het nieuwe paradepaardje over en ze hebben Slowdive niet meer nodig. Er volgt na de goed ontvangen Slowdive release een geslaagde tournee waarmee ze ook de uitverkochte Paradiso poptempel bezoeken. Het gezelschap trekt zich in 2020 in de studio terug en werkt aan de opvolger, maar dan gooien de pandemie en het overlijden van de moeder van zangeres Rachel Goswell en de vader van drummer Simon Scott zwart roet in het eten.

Dan komt in april het bericht naar buiten dat Slowdive de nieuwe Everything Is Alive plaat heeft afgerond en dat deze op 1 september zal verschijnen. Eind juni brengen ze het vooruitgeschoven Kisses uit. Deze nostalgische stevige rocksingle memoreert aan het betere New Order werk en heeft heerlijke lichtvoetige gitaargolven waar een soepel dromerig zingende Rachel Goswell de krachtige leadzang van Neil Halstead versterkt. Een commerciële verfijning waarbij ze het verleden niet vergeten maar nadrukkelijk voorkomen om in herhaling te vallen. Kisses is ouderwets ochtend dagdromend slaperig, met ondanks dat het een aankondigende lenteplaat is de broeierigheid van een dreigende regenbui. Dan ben je uiteraard benieuwd of Everything Is Alive die Indian Summer najaar beleving van deze september release uitdraagt. Het zacht ruisende Skin in the Game verschijnt een maand later, continueert die verwachtingen en ademt ook dat jaren tachtig gevoel uit. Aan het einde van de tunnel weerkaatst het hoopvolle licht je tegenmoet. Weer een prachtige single waardoor mijn opgewekte nieuwsgierigheid alleen maar toeneemt.

Shanty is inderdaad zwaar postpunk elektronisch, al vallen zeer snel heftige ontregelde gitaarexplosies in om de spacende ruimte van het kenmerkende verdrongen shoegazer geluid vrij te maken. Slowdive heeft door de familiaire dieptrieste omstandigheden een flinke deuk opgelopen waardoor er een serieuze treurige mineurstemming over het bewolkte lage drukgebied van de opener hangt. Slowdive koestert de gedateerde momenten uit de jeugd, en vult deze met toegankelijke soundscapes in. Het houvast om versleten herinneringen opnieuw kleur te geven. Een noodzakelijke bewuste verbreding, om het rouwproces beter te begrijpen ligt de nadruk dus veel intenser op de verlichtende deprimerende new wave toevoegingen. Intenser, beter kun je het niet verwoorden. Heeft shoegazer iets ingetogen, afwezigs in zich, hier breekt Slowdive die opgebouwde muren af. Zo dichtbij die emotionele kern ben je niet eerder gekomen. Rachel Goswell wast de onschuld weg en openbaart zich zo schoon en rein mogelijk aan de buitenwereld.

Het aardse bezinnende op het gedachtengoed van The Cure functionerende Prayer Remembered gebed is woordloos, een bezield bijna kerkelijk moment om tot jezelf te komen. Rust en evenwicht, zalvend en vergevend, heilig spiritueel. De geduldig berustende Andalucia Plays liefdesverklaring heeft vrijwel dezelfde aanpak met het enige verschil dat de ontroerend fluisterende voorganger Neil Halstead hier wel verbaal bij zichzelf de biecht afneemt. Het is prima, meer verlang je niet. Dan is het sprookjesachtige Alive stukken minder realistisch. Met deze aanpak verzuipen ze net niet in het bedwelmende The Mission vaarwater maar ontvluchten ze wel hun kenmerkende moerasdonkere sound. Het is vooral bassist Nick Chaplin die hier het verschil maakt. Het enige kritische smetpuntje is de afgeraffelde fade out, in die afronding laten ze wel wat winst liggen.

Het magische opbouwende Chained to a Cloud begint met een filmisch klankenspel en een simpel blikkerig drumbeat ritme waarna vintage Slowdive dreamnoise het overneemt. Ze beheersen het kunstje nog steeds, al voelt het zeker niet als een eenvoudig kunstje aan. Een spaarzaam van haar stem gebruik makende Rachel Goswell zingt beter dan ooit tevoren en Neil Halstead laat zijn vocale echo’s volgzaam in de dreigende vloedgolven verzuipen. De ingehouden spanning presenteert zich in het afsluitende uptempo opwindend bevreemdende The Slab, waar ze nogmaals overtuigend hevig mee uitpakken. Stel dat het Everything Is Alive souvenir de definitieve Slowdive zwanenzang zal zijn, is dat prima. Het is goed zo, het verhaal is verteld, de hoofdstukken zijn uitgeschreven. Alles leeft, behalve de onvermijdelijke dood.