Door alle publiciteit rondom het eerste Black Sabbath album met Ozzy Osbourne in 35 jaar, is het voor platenmaatschappijen een goed moment om Ozzy’s solowerk opnieuw uit te brengen. Prince Of Darkness is een verzamelbox die in 2005 werd uitgebracht en nu in een goedkopere versie verkrijgbaar is. De box telt vier cd’s waarvan de eerste twee een bloemlezing uit Ozzy’s soloalbums vanaf Blizzard Of Ozz (1980) tot Down To Earth (2001) bevatten. CD 3 bevat nummers die Ozzy met andere muzikanten en beroemdheden heeft opgenomen en de laatste cd bevat tien covers die Ozzy speciaal voor deze box heeft opgenomen. De fraai uitgevoerde box bevat een boekwerk van 58 pagina’s met daarin veel foto’s die niet eerder gepubliceerd zijn en waarop onze vleermuisbijter zich zowel van zijn serieuze als olijke kant laat zien.

CD 1:

Ozzy’s eerste en tweede soloalbum, Blizzard Of Ozz respectievelijk Diary Of A Madman behoren tot de allerbeste hardrockalbums die ooit zijn verschenen. De samenwerking met de jonge en zeer getalenteerde gitarist Randy Rhoads bleek een gouden greep en leverde een rits klassieke nummers op die elke fan van het genre in de kast moet hebben. Er is gekozen voor een mix van deels geropgenomen studioversies en concertregistraties van het livealbum Tribute. Helaas staat het nummer You Said It All, het enige Randy Rhoads nummer dat wel op vinyl, maar nimmer op cd verscheen er niet op. Het nummer stond ook al niet op heruitgaven van beide albums. Het is en blijft een gemiste kans. Het laatste deel van de eerste cd is gevuld met materiaal van het derde album Bark At The Moon waarop gitarist Jake E Lee het stokje overnam van Rhoads die in 1982 bij een vliegtuigongeluk zo tragisch (en veel te vroeg) om het leven kwam. De uitschieter van dat album (Rock ‘N’ Roll Rebel) staat er gelukkig wel op.

CD 2:

Ozzy’s vierde album stamt uit een periode dat glamrock populair was. Ozzy liet zich door die trend beïnvloeden en kwam voor zijn doen met een redelijk glad album (The Ultimate Sin) op de proppen. Achteraf was hij niet te spreken over die plaat, maar desalniettemin is het album met een drietal live uitvoeringen vertegenwoordigd. Jake E Lee werd de laan uitgestuurd en vervangen door de destijds zeventienjarige Zakk Wylde. Met hem nam Ozzy nog vele soloalbums op waarvan No More Tears veruit de beste was. Voor deze cd is gekozen voor veel demoversies die hier en daar flink afwijken van het origineel. Neem bijvoorbeeld de saxofoon op See You On The Other Side die later niet op de uitgebrachte versie te horen was. Door die afwijkende versies is deze box ook voor Ozzy fans die alle albums al in huis hebben een interessant hebbeding.

CD 3:

De derde schijf bevat een ronduit buitenissige verzameling liedjes die Ozzy opnam met andere artiesten. De versie van Iron Man met de band Therapy is nog redelijk net als die van N.I.B. met Primus, maar daarna wordt het van kwaad tot erger. Het hiphop nummer Shake Your Head met Was Not Was is belabberd en Nowhere To Run met Chrystal Method, DMX en Ol Dirty Bastard is beschamend en een zelfbenoemde prins der duisternis onwaardig. Hilarisch is de samenwerking met Miss Piggy (uit de Muppet Show) op Born To Be Wild. Vertrouwd doch weinig spannend is de samenwerking me Lemmy op I Ain’t No Nice Guy en de samenwerking op Stayin’ Alive (de wereldwijde Bee Gees hit) met Dweezil Zappa is ronduit curieus. De andere nummers zijn met uitzondering van Psycho Man (een nummer van Black Sabbath’s reünie liveplaat) geen van allen echt goed te noemen. De samenstellers kozen ervoor om goede nummers als het duet met Lita Ford (Close My Eyes Forever, een hit nota bene) en Gary Moore (Led Clones) weg te laten. Onbegrijpelijk. Sterker nog, een handvol Ozzy fans zou een betere songkeuze hebben gemaakt.

CD 4:

De vierde en laatste schijf bevat tien covers en start verrassend goed met King Crimson’s 21st Century Schizoid Man. De stem van Ozzy past wonderwel prima bij dit nummer en ook het navolgende Mississippi Queen van Mountain kan er prima mee door. Daarna gaat het snel bergafwaarts. Ozzy koos voor nummers van bands die hij bewondert zoals In My Life van The Beatles en Sympathy For the Devil van The Rolling Stones, maar de uitvoeringen zijn ongeïnspireerd. Het duet Changes (origineel van Black Sabbath) met dochter Kelly is leuk om een keer te horen, maar daar is ook alles mee gezegd.

Het is onduidelijk voor wie deze box set bedoeld is. Die-hard Ozzy fans zullen veel nummers op de derde schijf verafschuwen, maar de box wel willen hebben om de verzameling compleet te houden. Voor mensen die Ozzy alleen kennen van zijn maffe TV reality show is de compilatie The Essential Ozzy veel beter geschikt. Mensen die nog niets van Ozzy in huis hebben en geïnteresseerd zijn in zijn muziek raad ik aan om te beginnen met de 2012 remasters van Blizzard Of Ozz en Diary Of A Madman en van het latere werk No More Tears.