×

Recensie

Metal

17 september 2022

Ozzy Osbourne

Patient Number 9

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Epic

Patient Number 9 Ozzy Osbourne Metal 3.5 Ozzy Osbourne – Patient Number 9 Written in Music https://writteninmusic.com

Circa 2,5 jaar na de release van Ordinary Man is er een nieuw album van Ozzy Osbourne op de markt. Dat is opmerkelijk want de meeste artiesten die in de jaren zeventig en tachtig furore maakten, houden er een veel lager tempo op na of liggen al op het kerkhof. Waren het muzikale aspiraties die opborrelden tijdens het thuiszitten tijdens de coronapandemie of speelden contractuele verplichtingen een rol? We hopen op het eerste, maar sluiten de tweede reden niet uit. Ons maakt het eigenlijk helemaal niets uit. We zijn gewoon benieuwd wat de bejaarde rocker er ditmaal van heeft gebakken.

Wat Patient Number 9 meteen een stuk beter genietbaar maakt dan zijn voorganger is de productie. Die is veel dynamischer en organischer dan dat verschrikkelijk compacte en ingeblikte geluid van Ordinary Man en tig andere, voornamelijk Amerikaanse bands. Ozzy koos voor wat vermoedelijk zijn zwanenzang is daarom een veilige weg en keerde terug naar het geluid van No More Tears en Ozzmosis. Gitarist Zakk Wylde doet gelukkig weer mee en hij is niet de enige bekende naam want Ozzy heeft behoorlijk rondgebeld in zijn netwerk. Het resultaat is dat Tony Iommi, Jeff Beck en Eric Clapton en nog een hele rits anderen meespelen. De enige die Ozzy nog wilde toevoegen aan de gastenlijst was Jimmy Page, maar die gaf geen gehoor aan de oproep.

Het openingsnummer is tegelijk het titelnummer en duurt ruim 7 minuten. Het is niet een nummer dat meteen pakt, maar na meerdere luisterbeurten wordt het wel beter. De solo van Jeff Beck mag er zijn. Immortal is een stuk korter en bevalt veel minder goed. Het is een dertien in een dozijn nummer en de bijdrage van Pearl Jam’s Mike McCready is evenmin bijzonder. Veel beter is Parasite waarop Zakk Wylde lekker los gaat. Het eerste hoogtepunt is No Escape From Now waarop Iommi een riff tevoorschijn tovert die beter is dan elk nummer op Black Sabbath’s 13. De opbouw, sfeer en zelfs de zang zijn dik in orde.  Op One Of Those Days maakte een andere grootheid zijn opwachting: Eric Clapton. De compositie is degelijk, maar niet heel bijzonder. De solo is Clapton ten voeten uit. Leuk dat zijn stijl zo herkenbaar blijft in een veel stevigere setting dan hij gewend is.

Eén reden waarom wij denken dat dit Ozzy’s laatste album is, is zijn tanende gezondheid. Een paar jaar geleden kreeg Ozzy de diagnose Parkinson en een val heeft zijn gezondheid er niet beter op gemaakt. Binnenkort verhuist hij van Los Angeles terug naar Engeland en zijn (enorme) landhuis wordt volledig aangepast met stangen om te voorkomen dat hij nog een keer een smak maakt. Op A Thousand Shades is te horen dat zijn stem ook te lijden heeft van de fysieke problemen. Ondanks goed gitaarwerk van Jeff Beck is het nummer niet bepaald een hoogtepunt.

Op Mr Darkness klinkt Ozzy daarentegen weer ouderwets goed. Het is een rechttoe-rechtaan rocker maar het gitaargeweld van Zakk Wylde is zo sterk dat het nummer zo op No More Tears had kunnen staan. Nothing Feels Right doet het wat kalmer aan en ook dit nummer herinnert aan vervlogen tijden. Evil Shuffle begint loodzwaar en ontwikkelt zich dan tot een uptempo rocker zoals we die veel vaker van Ozzy hebben gehoord. De opwaartse lijn wordt voortgezet met Degradation Rules waarop Iron Man Iommi weer een geweldige riff uit de mouw schudt. De mondharmonica roept natuurlijk onvermijdelijk associaties met The Wizard op. De ludieke tekst moet je zelf maar even op internet lezen. Als je dit nummer beluistert vraag je je toch af waarom Black Sabbath niet in staat was om een betere afscheidsplaat op te nemen. Het tweede hoogtepunt van de plaat heet Dead And Gone dat bijna het niveau haalt van Ozzy’s albums in de roemruchte jaren tachtig. Het aanstekelijke refrein zal het vooral bij concerten -als Ozzy die ooit nog gaat geven- vast goed doen.

God Only Knows neemt weer wat gas terug en kan worden beschouwd worden als een semi-ballad. Het nummer komt niet echt uit de verf en had wellicht beter achterwege gelaten kunnen worden.

Darkside Blues duurt nog geen twee minute en is een passende en sfeervolle afsluiting van een degelijk album en een carrière die meer dan vijftig jaar duurde en meerdere generaties inspireerde. Patient Number 9 haalt natuurlijk bij lange na niet het niveau van Blizzard of Ozz of Diary Of A Madman, maar is na jaren van teleurstellende albums een beter dan verwacht album. De hereniging met Iommi maakt zoals het cliché luidt, de cirkel weer rond.



  1. Patient Number 9 (met Jeff Beck)
  2. Immortal (met Mike McCready)
  3. Parasite (met Zakk Wylde)
  4. No Escape from Now (met Tony Iommi)
  5. One of Those Days (met Eric Clapton)
  6. A Thousand Shades (met Jeff Beck)
  7. Mr. Darkness (met Zakk Wylde)
  8. Nothing Feels Right (met Zakk Wylde)
  9. Evil Shuffle (met Zakk Wylde)
  10. Degradation Rules (met Tony Iommi)
  11. Dead and Gone 
  12. God Only Knows 
  13. Darkside Blues