Allemachtig, wat een plaat. Vijftig jaar (!) na hun debuut levert Judas Priest een album af dat zich makkelijk kan meten met de toppers in hun oeuvre (Sad Wings of Destiny, Screaming for Vengeance, Painkiller) en dat door menigeen al hun beste album ooit wordt genoemd. Als je de recente geschiedenis van de band in ogenschouw neemt, mag dat gerust een wonder heten. Origineel gitarist Glenn Tipton kampt al jaren met Parkinson, zanger Rob Halford kampte met kanker en de jongste telg Richie Faulkner balanceerde op het randje en dankt zijn leven aan een spoed open hart operatie. Met al die medische problemen en het feit dat drie bandleden in de zeventig zijn, verwacht je eigenlijk geen topplaat meer.

De waarheid is echter dat Invincible Shield behalve snoeihard ook kwalitatief dik in orde is. Gaan ze er een originaliteitsprijs mee winnen? Zeker niet, maar het kwintet uit Birmingham levert wel een topprestatie. Rob Halford heeft al decennialang de bijnaam de ‘metal  god’ en onderstreept die reputatie nog eens met zijn vocalen op dit album. Voor een kerel van 72 is het werkelijk onvoorstelbaar wat hij nog steeds kan. Bij Halford hoeft je de teksten er niet bij te pakken want elk woord is prima verstaanbaar en zijn articulatie is top. De teksten zelf gaan niet al te diep al is Giants In The Sky een mooie ode aan Ronnie James Dio (Rainbow, Black Sabbath, Dio) en Lemmy Kilmister (Motörhead). Een ander compliment gaat naar producer Andy Sneap die tevens gitarist Glenn Tipton vervangt bij de concerten. De productie is loepzuiver en knalt werkelijk uit de speakers.

Panic Attack start het album met een intro dat niet zou misstaan op een Iron Maiden album en schiet daarna uit de startblokken. De riffs vliegen je om de oren en de solo bevalt prima. Nu start Judas Priest wel vaker albums met een snel en hard nummer (bijv. Freewheel Burning), maar de twee nummers erna zijn minstens zo hard èn zelfs nog beter. The Serpent and the King raast voort en ook het titelnummer houdt het hoge niveau vast. Op Devil in Disguise wordt het gaspedaal losgelaten en kunnen we even op adem komen. Het refrein in Gates of Hell zal straks wel luidkeels meegezongen worden tijdens concerten want dat is ‘catchy as hell’.

Op As God Is My Witness is het weer planken en grossiert gitarist Richie Faulkner wederom in riffs en sterke solo’s. Wat een aanwinst is die Faulkner gebleken. Sommige fans zullen het wel jammer vinden dat KK Downing niet is teruggehaald toen Tipton moest afhaken, maar dat heeft meer met nostalgie te maken dan met kwaliteit want de band is er niet op achteruit gegaan. De originele afsluiter Giants In The Sky laat opnieuw hoogstandjes van Halford horen en wie de deluxe versie koopt, krijgt naast een fraai digiboek ook drie nummers extra waarvan The Lodger veruit het best is.

Wie hebben we dan nog niet genoemd? Bassist en oprichter Ian Hill die al sinds de oprichting in 1969 trouw de band voorziet van krachtige baslijnen en drummer Scott Travis die samen met Hill voor strakke ritmes zorgt. Gezien de leeftijd van de meeste muzikanten moet dit toch wel het laatste album van Judas Priest zijn. Wat een afscheid! Alhoewel, zeg nooit nooit want de Stones bewezen recentelijk dat je ook eind zeventig, begin tachtig nog platen kunt maken. Kortom, een vermoedelijk afscheid dat net zo kleurrijk is als de hoes. Bravo.