Tussen 1979 en 1982 leverde Motörhead de ene na de andere klassieke hardrockplaat af. Na Iron Fist vond gitarist Eddie Clarke het welletjes en vertrok. De vacature werd ingevuld door Brian Robertson. Dat was een zeer opmerkelijke keuze van Lemmy. Robertson was vooral bekend dankzij de melodieuze hardrockband Thin Lizzy, maar werd uit die band geschopt wegens wangedrag. De overstap naar het staccato geram van Motörhead oogstte destijds nogal wat gefronste wenkbrauwen.

De samenwerking resulteerde in het voor Motörhead begrippen melodieuze Another Perfect Day. Veertig jaar later klinkt het album toch wel als een typisch Motörhead album dat geen uitschieter in positieve of negatieve zin is binnen hun oeuvre. Nummers als Shine, I Got Mine en Back At The Funny Farm luisteren lekker weg, maar in de tweede helft van het album zakt het niveau toch wat in.

Voor deze heruitgave is naast wat demo-opnamen een extra schijf toegevoegd met daarop een concertregistratie uit 1983 die werd gemaakt in de City Hall in Hull. Nu zijn we op de eerdere heruitgaven van Overkill en Bomber al verrast met live opnamen, maar de setlist van het concert met Robertson is natuurlijk de onderscheidende factor. De geluidskwaliteit is van de opname is redelijk goed, maar dat kan niet altijd gezegd worden van het spel want dat klinkt af en toe rommelig. Het ontbreken van veel klassiekers in de setlist komt omdat Robertson naar verluidt liever geen oud werk wilde spelen. Met Robertson was het lastig samenwerken, zodat hij na één album en tour zijn biezen weer kon pakken. Lemmy vertelde later dat Robertson een prima gitarist was, maar dat hij niet bij de band paste.