De stemming zit er lekker in als Motörhead het podium betreedt in Montreux en Lemmy het publiek in meerdere talen begroet. Met de boodschap “Here’s a bit of jazz for you” (vrij naar David Coverdale) vervolgt hij daarna met het gekende “We are Motörhead, we play rock ‘n roll” en de band trapt af met Snaggletooth. Nu had Montreux Jazz wel al andere wat heavier artiesten gezien als Deep Purple en ZZ TOP, maar een avondje met Mikkey Dee (drums), Phil Campbell (gitaar) en Lemmy op zang en bas, dat is toch van een ander laken een pak.

Motörhead is nooit een band voor compromissen geweest en Montreux krijgt dan ook onversneden Motörhead. De avond is er één waarop de band zich niet richt op enkel klassiekers, maar ook, zoals meer tijdens die tour gebeurt, minder vaak gefrequenteerd werk speelt. Whorehouse Blues (zo heerlijk anders) , In The Name of Tragedy, Sword Of Glory (prachtige en krachtige uitvoering) en de Bob Seger/Thin Lizzy cover Rosalie zijn geen vaste prik in het live repertoire van de band. Desalniettemin klinkt de hele set deze avond buitengewoon gedreven. Het maakt niet uit of de band een nummer tot hun standaards rekent, de band is zo strak én zo op elkaar ingespeeld dat ze alle tracks speelt met vuur en overtuiging.

De Thin Lizzy-link van dit concert zit in meer dan de cover van Rosalie alleen. De band speelt ook I Got Mine, van Another Perfect Day, het album dat de band opnam met meestergitarist Brian Robertson die zijn muzikale hoogtijdagen vooral vierde bij de band van Thin Lizzy. Hoezeer het oorspronkelijk nummer gekenschetst wordt door het schitterende gitaarspel van Brian Robertson, Phil Campbell laat horen dat ook hij zeer bedreven is in het werken met het wah wah pedaal, toch zeker ook iets waar Brian Robertson zich in wist te onderscheiden. Deze uitvoering staat gewoonweg als een huis. Het is een gemiste kans dat Another Perfect Day destijds geen vervolg kreeg, maar de samenwerking met Brian Robertson was voor Lemmy geen succes. Hoe vol hij ook in eerste instantie was over de grotere muzikaliteit van zijn band door de komst van Robbo, de afdronk was een bittere. Hier echter klinkt het nummer zoals gezegd als herboren.

De liefde voor Thin Lizzy zit inderdaad ook in de uitvoering van Rosalie die nauw aansluit op de versie die Lizzy vereeuwigde op Live And Dangerous inclusief solo á la Brian Robertson en het korte instrumentale uitstapje naar Cowboy Song zoals Lizzy het ook pleegde te doen. Deze live dubbelaar laat echter vooral horen hoezeer Motörhead hun eigen versie van rock ‘n roll aan de man brengt. Mikkey, Phil en Lemmy zijn in topvorm, dat hoor je aan de gretigheid van de solo’s van Phil, eigenlijk overal op het album, je hoort het ook aan de kneiterstrakke drums van Mikkey zoals goed te horen is in Sacrifice waarbij hij een drumsolo ten beste geeft. Ja, en als je als band én als zanger je zo enthousiast op Going To Brazil stort, zoals hier gebeurt, dan weet je dat de avond verre van slaapverwekkend verloopt.

Een avondje Motörhead op een jazzfestival. Net als je denkt dat je in bent voor wat jazz, krijg je naar je hoofd geslingerd “And don’t forget the joker!” In 2007 betekent het meer dan dat. Het betekent een van de strakste line ups van de band met een zeer gevarieerde setlist, een compromisloze aanpak en een selectie van tracks doorheen de historie van de band die mogelijk ook wel de mensen die de band niet eerder zagen tot een vaker beluisteren van het gebodene zou brengen. Als Lemmy je toespreekt met ‘Merci bouquet” en ‘Don’t forget us’ voor de band het toch niet geheel fijnzinnige Overkill inzet en de band nog een keer bezit neemt van je trommelvliezen en alles in je lichaam dat mee kan bewegen, weet je in elk geval zeker dat dit een onvergetelijke avond is. Er is geen tweede band als Motörhead en daarvan zijn deze live opnames een fraai document.