Negen jaar geleden zong Judy Collins Veteran’s Day, een anti-oorlogslied dat ze oppikte bij Michael Veitch. De versie van deze  (te) lang onder de radar gebleven singer-songwriter ontdekte ik recent op een epeetje. Voor Michael Veitch begon alles in de kerk waar hij Gregoriaanse gezangen bracht, oudere broer Tom draaide Elvis, Little Richard, Chuck Berry en Jerry Lee Lewis. Het was vooral de muziek van vier jonge kerels uit Liverpool die Michael begeesterde en aanspoorde om een het bij rockband Teaser te proberen.

Een identieke passie voor sociale rechtvaardigheid en bezorgdheid voor het milieu leidde naar een plaatsje in de senaat van Vermont waar hij als onafhankelijke zetelde. In ’94 besloot Veitch zich naast fotografie en schilderswerk zich op het schrijven van boeken en songs te concentreren. Shawn Collins pikte dat op en nodigde Veitch uit om het voorprogramma te verzorgen, zo ontmoette hij na zijn politieke loopbaan alsnog president Clinton in het Witte Huis.  tijdens een tournee met Colvin en Leo Kotke.

Sinds ’99 is Woodstock zijn thuishaven en hij  verbleef twee jaar in Duitsland in Munchen, dat zijn de locaties waar zo’n  een dozijn songs werden opgenomen. Op Best Of Many Days komt alles samen, de illustraties op de uitklapbare digipak zijn van Veitch en in zijn songs duikt het sociaal en politiek engagement op. Shame, Shame, Shame is een aanklacht tegen het ongebreidelde wapenbezit en desastreuze gevolgen zoals schietpartijen op schoolpleinen.

We horen vooral door gitaar en harmonica begeleid verfijnd folkgetint werk, de zachte zang van Vetch wordt vaak verrijkt met de harmonische van Kristi Gholson en Julie Last, in het wonderlijke Edge Of This Town komt daar een pedalsteel bij. Cello en accordeon versterken de melancholische sfeer van Above The Rain, waarbij een overlevende van de holocaust mee aan de schrijftafel zat.

In That Was The Summer koestert Veitch dierbare herinneringen van zomerse feestjes op Saint Marks Place met muziek van Patti Smith. Pontiac is een ontroerende song voor vader en de kampvuur ode One Step Beyond is opgedragen aan Jack Hardy, folkman in Greenwich Village.  Twaalf fraaie, in heimwee gedrenkte songs die getuigen van het vakmanschap van een bescheiden muzikant