De sympathieke Big Thief gitarist Buck Meek heeft amper zijn Haunted Mountain soloplaat uitgebracht als hij in contact met het Groningse Meadowlake komt. Sterker nog hij nodigt de shoegaze indiefolk rockers uit om in zijn kersverse studio een album op te nemen. ‘Wij hebben vorig jaar een onvergetelijk avontuur beleefd in het idyllische Topanga te Californië’, aldus drummer Tjeerd Bennink, dat eindresultaat willen we graag met jullie delen’. Na het al niet misselijke debuut Meadowlake spreken we ons enthousiasme bij het daarop aansluitende Wait For Me uit. Wait For Me is dan ook een coherente. Uitnodigend en herkenbaar, maar net even anders dan de vorige plaat. Een onomstotelijk bewijs dat de band meer dan een belofte is.

Where The Mountain Meets the Sea voldoet aan deze verwachtingen. Het aanbod van Buck Meek is meer dan een vriendendienst. Hij denkt samen met zijn partner Germaine Dunes mee in het opnameproces. Om de onderliggende krachtbronnen van de Rivers single dat gevoel van letterlijke ruimtelijke vrijheid mee te geven verbouwt Buck Meek een gitaar om een unieke sound te creëren. Het zijn de surfklanken van een voorzichtige beoefenaar die vroeg in de ochtend zijn kans grijpt en voor de eerste keer de golven trotseert. Onwennig neemt Meadowlake de omgeving in zich op, adembenemend bijna. Toeristen die hun bevindingen niet in foto’s vastleggen, maar er juist nummers over schrijven.

Toetsenist Gertine Veenstra is met haar verzachtende luisterzang nog steeds van de partij. Gitarist Erik de Breij en bassist Sélina Aerts zijn in alle stilte vertrokken, waardoor er een sterk op elkaar ingespeelde drie-eenheid overblijft. Je moet ergens beginnen, en voor mij vormt Rivers dat uitgangspunt. Rivers is meer dan die prachtige gitaarlijnen. Het is vooral Tjeerd Bennink die dat stoffige lome zanderige uit zijn drumpartijen tevoorschijn tovert. Songwriter Jarno Olijve schetst de omgeving, en kleurt deze goudbruin in. Where The Mountain Meets the Sea is een reisverslag, een routebeschrijving met het kompas gericht op het zuiden.

De Verenigde Staten voelen vertrouwd aan. America is het gevoel van thuiskomen, de pelgrimstocht naar het Beloofde Land. Door het stratennummerschema in New York heb je geen gids nodig. De stad neemt je bij de hand en laat je vervolgens beetje bij beetje iets meer los. America rockt volgens de decennia ’s aan rockgeschiedenis. Voorzichtig stevig, voorzichtig verkennend met een veelvoud aan jaren negentig gitaarrock verwijzingen. Believe is het nachtelijk ontwaken in wantrouwen. De twijfel versterkt door het gezonde gevoel van heimwee.

Misleidende Deathray regenboogstralen kunnen tevens een vernietigende werking hebben. Een naargeestig voorgevoel dat aan al het geluk een voortijdig einde komt. Deathray knarst vragend als een piekerende gedachtegang, en draagt een duistere schaduw met zich mee. Dan is het tijd voor Buck Meek om zich met het proces te bemoeien. Hij laat het trio in Gold aarden en zelfbewuster met het leefklimaat spelen. Het is de vergelijkbare natuurbeleving van Big Thief die Dragon New Warm Mountain I Believe in You ook in het verdorde hete Tucson woestijngebied uitwerkt. Uit niets iets moois scheppen. Tjeerd Bennink pakt daarbij de rol als katalysator op, en tilt het dromerige tempo naar een hoger level. Lost laat je prettig in de leegte verdwalen, en deze als een vriend omarmen. Ook hier geldt de kracht van het minimalistische, de emotie van het onbekende.

Het kleine opbouwende Nothing Will Hold Me Back liefdesliedje is prachtig in zijn eenvoud. Breekbaar, puur en een tikkeltje onzeker. Juist die kwetsbaarheid is zo herkenbaar. Samen de strijd aangaan, samen overwinnen. Het singer-songwriterstalent komt het beste bij tracks als Over naar boven. Jarno Olijve is een beeldende verhalenverteller, die de zachtheid in zijn stem laat spreken. Rope bezit typische The National breaks, lekker tegendraads speels en toch binnen de lijntjes. Meadowlake moet het niet van de moeilijkdoenerij hebben en dat siert ze.

Bij de bijna traditionele Wide Awake folkrock moet ik net als de uitbundige gitaarakkoorden van Nothing Will Hold Me Back aan U2 denken. Die brengen namelijk ooit de Wide Awake in America EP uit. In principe bewandelen ze dezelfde weg bij The Joshua Tree. Dezelfde kale vlaktes, dezelfde broeierige hitte, in een korte tijd volwassen worden. Al is hun blik op de Verenigde Staten net wat wantrouwender, beangstigender. Het is de kunst van Meadowlake om dicht bij zichzelf te blijven, en daarin zijn ze ruimschoots geslaagd. Where The Mountain Meets the Sea overtreft de eerder verschenen platen en straalt overduidelijk een internationaal karakter uit.