De New Yorkse Big Thief indiefolkers koppel ik vooral aan die charmante verschijning van Adrianne Lenker. Vol lof schrijf ik over haar adembenemende Songs en Instrumentals tweeluik welke ze geïsoleerd van de buitenwereld in een hutje in de bergen van Massachusetts uitwerkt. Deze adoratie zet zich in Dragon New Warm Mountain I Believe in You voort, de zeer sterke comeback van Big Thief. Gitarist Buck Meek wordt daar door mij totaal genegeerd en aan zijn gelaagde tweede alt-country Two Saviors soloplaat besteed ik tevens geen aandacht. Is hier een zinvolle verklaring voor. Nee, eigenlijk niet, maar soms gebeurt het gewoon dat dit soort albums over het hoofd gezien worden. Een kwalijke zaak, welke ik nu hopelijk een beetje recht kan zetten. Het is geen poging om mij hier gemakkelijk uit te praten, beschouw het gerust als een oprecht excuus.

Buck Meek heeft verbaal niet de prachtige onderhoudende dramatiek van Adrianne Lenker die je bij de eerste tonen direct al betovert. Muzikaal zorgt zijn aardse sound voor een mooi evenwicht met het dromerige van de hoofdzangeres. Deze krachten komen het beste op de Big Thief schijfjes samen, het is terecht dat hij zich daar met zijn zangpartijen ondergeschikt opstelt. Buck Meek is een prima verhalenverteller, een onrealistische naar liefde verlangende romanticus, terwijl Adrianne Lenker veel sterker de behoefte heeft om met de schoonheid van de natuurelementen te stoeien.

Ook Buck Meek zoekt het inspirerende buitengebied op, alleen niet om de depressies te ontvluchten, maar juist om de zinvolle vreugde te hervinden. In zijn filosoferende missie verklaart hij de gebeurtenissen om zich heen en filtert zelfs uit het negatieve duistere de verzachtende geluksmomenten. Een eerste klas goedzak dus, zich van geen kwaad bewust. Het Haunted Mountain titelstuk geeft die donkere tocht naar het weerkaatsende licht het beste weer. Sunshine My Sunshine, You Make Me Happy When Shies Are Gray You’ll Never Know Dear How Much I Love You, You Can’t Take My Sunshine Away. In het prachtige door strijkers begeleidende Lullabies laat hij door het zonlicht de grijsheid verbleken totdat deze tot niets vervaagd is.

Toch is het sfeervolle net wat meer elektronische Haunted Mountain een stuk zwaarder dan zijn voorganger en haalt een beter zingende Buck Meek zeker ook de nodige winst uit zijn meer intieme voordracht. De liefde, het blijft een pijnlijk onderwerp waar hij zijn ex-geliefde Adrianne Lenker op de Big Thief albums niet mee wil confronteren. Begrijpelijk dus dat hij die liedjes voor zijn solowerk bewaard. De voortkabbelende semi psychedelische Mood Ring liefdesdrug, de onwetende onschuld van het nachtzwemmen in een rivier aan de Bronx. De vrije wereld ligt nog aan je voeten. De enige rimpels worden door het golvende water gevormd, twijfel is enkel een nietszeggend begrip. Het verdwalen in de hemelse ogen van het teder strelende Paradise.

Het is duidelijk dat Buck Meek een minder realistische kijk op de afgesloten relatie heeft en nog overduidelijk in het verleden leeft en zich aan die Didn’t Know You Then eerste kus vastklampt en ook het onderzoekende Where You’re Coming From staat bij die eerste allesbeslissende ontmoeting stil. Dat iedereen anders met het verwerkingsproces omgaat is komt daardoor heel duidelijk naar voren, alleen is hier het verdriet weg gefilterd, bijna onzichtbaar gecamoufleerd. De traumatische Cyclades bijna doodervaring is daarentegen juist zeer gedetailleerd en wordt door stevige gitaarakkoorden opgeschrikt. Een niets aan de hand motortripje van zijn vader eindigt bijna in een fataal auto ongeluk en krijgt jaren later nogmaals een soortgelijke wending als zijn moeder net niet aan die wenkende hemelpoort aanklopt.

Ook de berustende Secret Side pianotoetsen staan bij het naderende sterfelijke stil, maar geven er een teder gevoelige geromantiseerde twist aan. De stevig rockende Undae Dunes U.F.O. fantasie sluit hier muzikaal lekker op aan, maar is tekstueel een stuk minder interessant. Dat is het afsluitende The Rainbow dus wel, maar hier leent hij de woorden van de in 1979 overleden folkartiest Judee Sill, die deze in haar dagboek gebundeld heeft. Het is veel meer dan een waardig eerbetoon, het vat tevens zijn kijk op het zinvolle bestaat compleet samen. Uiteindelijk is het de kunst om overal de schoonheid uit te halen. Buck Meek slaagt hier zeker in, al mist hij toch wel de emotionele Adrianne Lenker lading die hem hierin van alle kanten overtroeft.