Daryll-Ann
Spring
De kers op de taart van het Excelsior-jubileum festival in 2022 was natuurlijk het reünie-optreden van Daryll-Ann. Bijna twintig jaar eerder was de band gestopt, na een reeks albums die nog steeds tot de hoogtepunten van de Nederlandse indierock gerekend kunnen worden. Ter gelegenheid van de verzamelbox Again (2013) deed Daryll-Ann nog een aantal memorabele optredens, maar daarna was de koek weer langdurig op, zeker als het ging om nieuw plaatwerk.
Tot deze nazomer dus, want het optreden in 2022 beviel zo goed dat de bandleden besloten weer een plaat te gaan maken. Aldus geschiedde: Daryll-Ann dook Studio Helmbreker in Haarlem in om nieuwe nummers op te nemen. Binnen korte tijd hadden de heren veertien nummers vastgelegd, zeven geschreven door Paulusma en zeven van de hand van Anne Soldaat.
Het is mooi om te horen dat Paulusma en Soldaat ook de zang zo mooi gelijk verdelen. Albums kunnen zeker profiteren van twee verschillende vocalisten en dat geldt ook absoluut voor Spring, dat dan ook lekker gevarieerd klinkt en een gerijpte band laat horen die qua songs weer aanhaakt bij het werk uit de hoogtijdagen.
Single Everything I Knew, gezongen door Soldaat, heeft een fijne drive en kent sfeervolle accenten en akkoorden. Forever Amber is mooi uitgewerkte klassieke mid-tempo poprock met hier en daar een lekkere kopstem en fuzzy gitaar. Mooi ook dat de band de tijd neemt voor een lange instrumentale passage. ‘It’s a long way to welfare’, zingt Soldaat op The Incrowd, een persoonlijk getinte, eerlijke song waar effectvol, licht bedwelmend gitaarwerk voorbijtrekt. Op het kleurrijke Cosmic Pudding trekt hij vele vocale registers open. De constatering lijkt helder: ‘She took my heart and soul’.
Daryll-Ann vergeet niet om ook enkele uptempo songs rond te strooien. A Note About Time snelde het album al vooruit, een single met urgentie: ‘Always a clock ticking…’, aldus Paulusma op deze prettig opzwepende song met fijne, diverse gitaarlijnen. Niet alleen de beide zangstemmen maken van Spring een rijke luistervaring, ook het dubbele gitaarwerk natuurlijk. En vanzelfsprekend de partijen van Jeroen Kleijn, Jeroen Vos en Coen Paulusma; net zo essentieel voor het volslagen eigen geluid van Daryll-Ann.
Melancholische sferen waaien door 1984, een song die na ruim twee minuten heerlijk naar zijn einde zweeft. Life Could Be Amazing is straf en klinkt gestript, to the point. ‘Maybe… it’s time again for love, ’cause lately, we kind of lost control’, zingt Paulusma, met de blik naar voren. Radio Bari klinkt luchtig en losjes, boven een heerlijk basfundament. De pittige indierock van Through to You brengt het laatste (en sterke) solowerk van Paulusma wat in herinnering. Hierna volgt het (mee)slepende Our Song, dat je niet in de koude kleren gaat zitten.
Zo is Spring een meer dan volwaardig Daryll-Ann album geworden. Een plaat waar de band live dit najaar ook flink uit kan plukken. Een nieuwe kans, een nieuw elan, zo mooi door Paulusma bezongen in de kalme, optimistische titelsong – verfraaid door jazzy gitaar – het is ook wat dit album uitstraalt. Daryll-Ann weet in deze veertien songs toch weer heel veel te zeggen. Alle nummers zijn sterk tot zeer sterk en vormen weer smakelijke staaltjes muzikale creativiteit en verfijning. Los van trends, gewoon puur op gevoel en met veel liefde voor het componeren en arrangeren.
Lees hier het verslag over De donkere Kamer van Daryll-Ann, de exclusieve luistersessie van Spring in bioscoop FC Hyena, op 4 september.
