Sinds het verschijnen van zijn debuutalbum in 2000 heeft Joe Bonamassa veel studioalbums en nog meer livealbums uitgebracht. Na bijna een kwart eeuw in de music business is er van stagnatie geen sprake. Treedt er door die uitdijende productie al een zekere Bonamassa-moeheid op? Je zou het vermoeden, maar zolang de man kwaliteit blijft leveren zijn de talrijke fans in hun nopjes met elk nieuw album.

Blues Deluxe Vol.2 is een vervolg op deel 1 dat in 2003 verscheen. Als je de albums naast elkaar legt valt direct op dat Bonamassa een veel betere zanger is geworden en meer gevoel in zijn stem weet te leggen. Het gitaarspel is door de jaren ook verbeterd, maar de grootste evolutie is toch wel het bandgeluid. Bonamassa speelt hier big band bluesrock waarbij naast de gitaar ook de blazerssectie regelmatig op de voorgrond staat. De productie werd -wonder boven wonder- eens een keer niet verzorgd door Kevin Shirley maar door Josh Smith.

Blues Deluxe Vol. 2 telt tien nummers waarvan 7 covers, 2 originele nummers en 1 nummer dat werd geschreven door de producer. De coverversies blijven, voor zover uw recensent kan beoordelen, dicht bij de originele uitvoeringen en klinken van start tot eind alsof het eigen Bonamassa materiaal betreft. We zijn inmiddels zo vertrouwd met zijn stem en spel dat het niet meer uit lijkt te maken aan wiens brein de blues shuffles en ballads oorspronkelijk zijn ontschoten. Alle nummers zijn zonder twijfel geselecteerd op hun geschiktheid om uit te voeren met een big band. Die band is trouwens het hele album zeer goed op dreef en ook de productie verdient een pluim. Albert King’s You Sure Drive a Hard Bargain en Josh Smith’ Is It Safe To Go Home bevallen het best, Fleetwood Mac’s Lazy Poker Blues voelt als de zoveelste herhalingsoefening van een melodie die we al veel te vaak hebben gehoord. Dan hadden we liever een cover van Mike Griffin’s The Blues Ain’t Never Gonna Die gehoord.

Speelt Bonamassa op dit album niet een beetje te veel op safe? Door de hoge toegankelijkheid van de muziek en de vele blazerssecties ben ik geneigd te zeggen van wel. Hij vliegt nergens uit de bocht en kleurt keurig binnen de lijntjes. Fijn voor de fanschare, maar tegelijk een belangrijke reden dat je nooit albums van Joe B. in de jaarlijstjes van brede muziekmedia ziet opduiken. De twee nieuwe nummers Hope You Realize It en The Truth Hurts gaan verder waar zijn vorige studioalbum Time Clocks ophield en laten horen dat Bonamassa steeds verder opschuift naar de mainstream. Kijk dus niet raar op als hij t.z.t. op North Sea Jazz te zien is. Concluderend kunnen we stellen dat klasbak Bonamassa weer een bonafide album aflevert dat echter nergens verrast.