Met flink wat persoonlijke bagage in de rugzak, keert Hurts terug aan het albumfront. Met een plaat genaamd Faith, denk je direct aan klassieke naamgenoten zoals het grauwe Faith van The Cure en popklassieker Faith van George Michael. Het zal niet bewust zo gegaan zijn, maar muzikaal balanceert Hurts op hun vijfde langspeler ergens tussen die albumnaamgenoten in.

Tien jaar geleden brak het duo uit Manchester door met melancholieke synthpop die aanvoelde als een zonsverduistering; een zwart hart, maar met fel licht omrandt. Gaandeweg schoof die verduistering die op de albums Happiness (2010) en Exile (2013) weg en ging de band bijna frivool klinken. Je zag het aan het kleurenpalet op het artwork van hun albums, dat steeds bonter werd. Op Surrender uit 2015 pakte dat nog prima uit, maar opvolger Desire uit 2017 zwalkte alsof de band het zelf ook allemaal niet meer wist. Achteraf bleek dat ook daadwerkelijk zo te zijn. Depressies, oververmoeidheid, de bandleden zat er gewoon alle twee behoorlijk doorheen. Met hun duistere periodes achter hen, is Faith – waarvan de hoes in stemmig zwart wit een vrij rauwe blik op het anders zo gepolijste duo geeft – gemaakt.

Wat je hoort is een album waarop het puinruimen is. Terwijl de bezem er doorheen gaat en het stof opdwarrelt, komt de geest van de band voor het eerst in jaren weer duidelijk naar voren. Dat maakt dat de luisterervaring in ieder geval interessant is. Muzikaal is de lijn nog steeds niet helemaal gevonden, maar de weg terug tekent zich heel helder af. Opener Voices is poppy, maar met een donkere ondertoon en met flarden country is het een vrij unieke compositie. Op het nihilistische Suffer gaat het licht uit, maar precies op het juiste moment walst een zalvend arrangement het nummer binnen. Dit zijn nummers waarin de band uitblinkt en een heel duidelijke eigen smoel heeft.

De ironie is dat ze die op het Spartaans gearrangeerde en vrij intimiderende Fractured direct weer laten varen. Het is een gewaagde en opgefokte compositie die muzikaal ergens tussen de kale funk van een productie van The Neptunes en de verzengende industrial van Nine Inch Nails in hangt. Frontman Theo Hutchcraft fluistert, sist, gromt en spuugt zijn teksten de speakers uit, zijn kompaan Adam Avderson bouwt met blieps en beats een grauw muzikaal landschap en als luisteraar kan je niet anders dan onder de indruk zijn.

Als er iets is wat het oeuvre van Hurts kenmerkt, is dat het tweetal vaak op het randje van edelkitsch balanceert. Met het voortdurende risico dat daar op een gegeven moment overheen gekukeld wordt. Dat gebeurt op Faith ook enkele malen. De eerste keer na de sterke opening is het vrij generieke Slave To Your Love, waarop de vocoder aan gaat, een blik strijkers uit de computer wordt getoverd en de pathos door de onderliggende koortjes net even te veel van het goede is. Na dat wat platte geweld valt de muzikaal wat generieke pianoballade All I Have To Give ook wat minder lekker. Jammer, want zang en teksten zijn hier fraai.

En zo schiet Faith alle kanten op. Als het raak is, is het ook meteen een echte terugkeer naar de vorm. De pakkende pop van White Horses is bijvoorbeeld geweldig en het daarvoor geplaatste Redemption heeft alles in zich waar je aan denkt als je de naam Hurts hoort. Melancholie, reflectie, duisternis met een vleug licht aan het eind van de tunnel, dit had zo op de eerste platen kunnen staan. “Trying to make the best of the state I’m in”, zo zingt Hutchcraft en dat vat eigenlijk het album mooi samen. Faith is dus geen perfect, maar wel een heel interessant album. Je merkt aan alles dat Hutchcraft en Anderson hier met frisse moed de grenzen aan het aftasten zijn van wie zij zijn en van wat de identiteit van hun band is.