Wie als serieus artiest in het Nederlands over ‘een hartje van goud’ zingt, zal – uitgezonderd wellicht door de Nederlandse smartlappenvertolkers – door Jan en alleman gierend uitgelachen worden. Maar in het Engels blijkt het gewoon te kunnen en de mannen van Hurts draaien daar hun hand dan ook niet voor om. “But you crucified my heart of gold”, galmt het melodramatisch in de eerste single Miracle van hun album Exile. Ja, frontman Theo Hutchcraft weet wel hoe hij ze moet brengen. Al krijgt hij met zijn band ook her en der wel wat lachsalvo’s op zich afgevuurd, hij brengt zijn teksten bloedserieus en vol overgave.

Ach ja, Hurts. Typisch zo’n band die je als ‘serieus muziekliefhebber’ niet goed mag vinden. Want het is net allemaal te glad. Met een te gedetailleerd uitgewerkt uiterlijke verschijning. Net iets te veel gericht op de massa. Het grote gebaar ligt overal op de loer. Om het over de zonder ook maar een spoortje van ironie gebrachte teksten niet te hebben. Dit gaan mensen die hun artiesten het liefst in rafelig plunje in een vochtig keldertje zien spelen natuurlijk nooit hardop goed vinden. Maar de zelfverklaarde hoeders der goede smaak gaan voorbij aan het feit dat hoewel Hurts zich dan wel heel bewust op de massa stort, het duo in de grond der zinnen echt heel prima en bij vlagen zelfs uitmuntend gecomponeerde liedjes maakt. Het genoemde Miracle bijvoorbeeld is een gedroomd popnummer. Tot op de milliseconde perfecte opbouw rondom een onweerstaanbare ‘hook’. Licht melancholische tekstuele insteek waarbij je de donkere wolken als het ware samen ziet klonteren in de opbouw naar het direct meezingbare refrein, dat vervolgens door de gezwollen zang als een stortbui naar beneden klettert en vervolgens met geen beitel meer de hersenpan uit te timmeren is.

Exile is het tweede album van Hutchcraft en kompaan Adam Anderson. Waar het debuut Happiness uit 2010 (wereldwijd meer dan een miljoen verkochte exemplaren) nog echt als modern synthpopalbum in de markt werd gezet, gaat Hurts op deze tweede muzikaal veel breder. Dat blijkt al uit de openende titeltrack. Die start als typische duistere synthpoptrack (meteen tekstueel een open deur intrappend door ‘home, it’s where the heart is’, maar ze komen er met hakken over de sloot mee weg) maar halverwege hoor je daar voorzichtig wat gitaartjes bij komen en het geheel eindigt in een aanzwellende kakofonie vol poppy achtergrondkoortjes. Single Miracle vervolgens is nog veel meer door gitaar gedreven, terwijl een track als Sandman op een beat gezet is die je bijna hiphop zou kunnen noemen. En zo schiet het album muzikaal diverse zijstraatjes in, waar het debuut min of meer een vaste muzikale vorm had. Wat is gebleven zijn de donkerrood gekleurde en door dood en verderf gedomineerde teksten. Die schurken regelmatig tegen het banale (‘down on my knees, begging you please’) aan. Maar we hebben het hier wel over popmuziek, dat hoeft natuurlijk niet altijd (sterker nog, bij voorkeur niet) hogere wiskunde te zijn. Binnen de edelkitscherige muzikale omlijsting past het allemaal prima en stoort het geen seconde.

Wel is het zo dat Exile te veel van alles wil zijn en dat het meer dan regelmatig onder de eigen bombast dreigt te bezwijken en dat diverse malen ook daadwerkelijk doet. De emotioneel aandoende maar nergens het hart of een traanbuis rakende ballade The Crow is daar het beste voorbeeld van. In basis een erg goed nummer, maar elke vorm van emotie lijkt er uit geproduceerd. Daardoor kabbelt het een beetje voort en maakt het uiteindelijk bar weinig indruk. Het daarop volgende, mierzoet geproduceerde Somebody To Die For zorgt er ook al niet direct voor dat de aandacht er weer volledig bij komt. Ook hier geldt dat dit komt door de te perfect uitgevoerde productie, die er voor zorgt dat zo’n nummer wel het hoofd raakt, maar nimmer de plekken waar emoties zich doorgaans ophouden. Pas in de afsluitende tandem (het kundig en effectief opgebouwde The Rope, dat puike synthpop koppelt aan flarden eurodance, en de erg fraaie en uiteindelijk bombastisch aanzwellende ballade Help) herpakt Hurts zich. Met pieken en dalen dus, dit Exile en het is aan de luisteraar daar naar eigen smaak doorheen te laveren. Het absolute hoogtepunt van het album ligt ontegenzeggelijk exact in het midden. Het machtige The Road is met zijn dubstepinvloeden verreweg de meest duistere en rauwe track die Hurts ooit opnam. The Road kruipt onder de huid om vervolgens aan alle kanten te duwen en wringen om er weer onderuit te komen. Alleen die machtige track maakt dit album al de moeite waard, maar er valt verder zeker genoeg te genieten. Het gaat te ver om de muzikale diversiteit avontuurlijk te noemen, maar het maakt wel dat de tweede Hurts cd zeker geen hapklare brok geworden is die even snel inhaakt op het succes van de eerste. Exile is een album waarmee Hurts definitief zichzelf vestigt als band van dit moment. Dankzij, of ondanks hun gekruisigde hartje van goud.