Moeten we nu echt bij elke nieuwe Guided By Voices plaat stilstaan? Jazeker, zolang de over productieve Robert Pollard en zijn manschappen goede lo-fi eigen beheer albums uitbrengen, blijf ik dat doen. Popmuzikanten hebben gewoon een dagelijkse baan, tenminste zo ziet meneer Pollard dat. Je gaat naar het werk, neemt een liedje op, en gaat eind van de dag weer naar huis. En toch ervaar ik bij La La Land een beetje inspiratie armoede. Na het meer dan voortreffelijke Earth Man Blues, It’s Not Them. It Couldn’t Be Them. It Is Them!, Crystal Nuns Cathedral, Tremblers and Goggles by Rank en het Cub Scout Bowling Pins project is La La Land een klein stapje terug. Niet alle ideeën zijn gebalanceerd uitgewerkt, smetplekken niet goed gereinigd of weggepoetst . Maar het blijft Guided By Voices en die doen niet aan verwachte compromissen. Robert Pollard is spaarzaam in zijn poëtische woordkeuzes, en La La Land is stukken duisterder dan de voorgangers.

De zuigende stofzuiger Another Day to Heal punkrocksong laat een optimaal functionerende band op topsnelheid horen. Toch is Robert Pollard hier niet de bepalende factor, maar meesterdrummer Kevin March die met zijn tegendraadse ritmes genoeglijke verstrooiing en prettige verwarring in het spel brengt. Typerende Guided By Voices gekte, met rommelig afgesteld apparatuur. Het loopt smetteloos in de Paisley Underground Released Into Dementia surf folk over waarbij slangenbezweerder orgelhypnose je volledig zen laat worden. Op het evenwichtige Ballroom Etiquette merseybeat ontspoort Robert Pollard soms wat in zijn aan elkaar gehaakte emotie frustraties. De tekst verharding geeft aan dat je er bij het eeuwige afscheid als levensspel makelaar er helemaal alleen voor staat. Uiteindelijk dirigeert iemand anders de uitvaart, en ben je de enige toeschouwer bij die laatste onemanshow.

Het venijnige donkere Instinct Dwelling is een hard rockende postpunkstamper met de nodige huilende alarmerende gitaaruithalen. Altijd fijn als deze net op het randje in het rood eindigen, en de versterkers vertroetelend ruw masseren. Jammer dat de fade out afronding wat slordig is. Het bewust ontstemde Queen of Spaces intro irriteert een beetje, maar een tweede luisterbeurt schetst een ander beeld. Juist die oneffen soberheid geeft een sterk zingend invallende Robert Pollard een breder raakvlak. Slowly on the Wheel is een langdradige poging om de gitaar in de juiste toonhoogte te stemmen. Guided By Voices zijn de helden van de korte vluchtige songs, die zich vrijwel nooit aan epische songstructuren wagen. Kan Robert Pollard alles? Nee, deze halfslachtige rockopera poging valt net wat nadelig uit. Het mist strakke overgangen, en de tempowisselingen worden te traag in gang gezet.

Het gifgroene Cousin Jackie blenderdrankje heeft een bittere nasmaak. Het is mij te stroef, te stroperig. De muzikale voedingsstoffen zijn niet genoeg opgelost, waardoor het een dikke vastzittende brei wordt. Guided By Voices is geniaal in veelzijdigheid, maar mix in het vervolg geen meerdere afstotende genres door elkaar en plaats Angus Young van AC/DC nooit tegenover Led Zeppelins Jimmy Page in de ring. Een gevalletje Black Dog Eat Dog. Wild Kingdom gaat ook aan roekeloos radiozendergedraai ten onder, waardoor er opeens in een vlaag van verstandsverbijstering rocking songbook klassiekers voorbij denderen.

Het korte Caution Song speelt met Robert Pollards melancholische vrije dichtkunsten. Soms heb je amper twee minuten nodig om een verhaal te vertellen. Face Eraser is ouderwets Guided By Voices werk. Heerlijke Do It Yourself indie pop, met puberaal stekende punkrock uitspattingen. De frontman is zowat de pensioenleeftijd gepasseerd, maar heeft de eeuwige jeugd in huis dus dat deert hem niet. Het gevoel voor humor bezit hij nog steeds, het komische Pockets is een waardige afsluiter. Toch liggen mijn verwachtingen bij La La Land stiekem iets hoger, maar waarschijnlijk trekt het later dit jaar te verschijnen Welshpool Frillies dat wel weer recht.