Voor het beluisteren van de promo voor dit nieuwe album nam ik me voor om niet de naam van de beroemde klassieke rockband te noemen die in voorgaande recensies van Greta van Fleet albums veelvuldig viel. Al bij de eerste luisterbeurt, sterker nog bij het eerste nummer kon ik dat voornemen direct terzijde schuiven want de geest van Led Zeppelin is wederom alomtegenwoordig. De nummers, de (akoestische) instrumentatie, de sound, de melodieën, alles behalve de vocalen zijn doordrenkt met invloeden van de Engelse rockdinosaurussen. Er is simpelweg geen ontkomen aan omdat het er allemaal zo dik bovenop ligt en de geest van Jimmy Page overal rondwaart.

Starcatcher is een logisch vervolg op het vorige album The Battle At Gardens Gate waarbij de liedjes nog net wat meer diepgang hebben gekregen. De band ontwikkelt zich nog steeds en levert een album van een consistent hoog niveau af. Starcatcher klinkt als een sterk geproduceerd album uit de jaren zeventig, waarschijnlijk precies wat de heren voor ogen hadden. De schelle kopstem van Josh Kiszka is nog steeds niet mijn ‘cup of tea’ en helaas gebruikt hij die veelvuldig. Al dat geschreeuw zal op termijn wel fnuikend zijn voor zijn stem (hallo Axl Rose).

Het album opent met het sterke Fate Of The Faithful waarin het toetsenspel voor een enigszins stichtelijk karakter zorgt. Waited All Your Life scoort eveneens een ruime voldoende en herbergt wat meer folkinvloeden. Het eerste hoogtepunt is Sacred The Thread dat met ruim vijf minuten tevens het langste nummer is. Instrumentaal is het top en ook de gedreven zang is best te pruimen. Het snelle Runway Blues is een lekkere afwisseling van tempo, maar is met een speelduur van 1:17 simpelweg veel te kort. Op The Indigo Streak horen we wat invloeden van Emerson, Lake & Palmer en accenten die anders zijn dan we van Greta van Fleet gewend zijn. Op Frozen Light is er een hoofdrol voor gitarist Jake Kiszka die in zijn solo even los mag gaan. De ritmesectie speelt net als op andere albums voorbeeldig, gevarieerd en vakkundig zoals we dat kennen van bands als Uriah Heep en u weet wel wie.

Waar veel albums nog wel eens willen inzakken is dat dankzij het sterke afsluitende trio The Archer, Meeting The Master en Farewell For Now hier absoluut niet het geval. Voormalig Led Zep kloon Kingdom Come lukte het in jaren tachtig en negentig niet om consequent een hoog niveau vol te houden. Greta van Fleet lukt dat tot op heden wel. Normaal gesproken is dit album materiaal voor eindejaarslijstjes, maar door het gebrek aan originaliteit zullen ze daar niet snel in opduiken. Eind dit jaar staan ze echter wel in de Ziggo Dome. Dat zegt wel wat over hun populariteit bij de jongere generatie. De onstuimige groei van de band zal dus nog wel even doorgaan. Het is de nieuwe vaandeldragers van de klassieke, folky hardrock van harte gegund. Prima plaat.