Rockmuziek en met name hardrock is de laatste jaren al diverse keren dood verklaard. Onzin natuurlijk, maar de aanleidingen voor een dergelijke uitspraak is wel duidelijk. (Hardrock-)muziek is niet of nauwelijks op de radio te horen, niet terug te vinden in traditionele nieuwsmedia en in de album charts pieken een paar artiesten kortstondig om daarna weer in de anonimiteit te verdwijnen. De enige band die in 2020 langere tijd publiciteit genoot en chart succes wist te boeken was AC/DC, nota bene een band die al bijna 50 jaar actief is. Als er echter één band is die in staat wordt geacht om met hardrockmuziek een breed publiek te bereiken is het wel Greta van Fleet.

Ze hebben de wind meer in de rug dan bijvoorbeeld het IJslandse trio The Vintage Caravan, het Duitse Kadavar of Zweedse Siena Root. De eerste twee ep’s werden goed ontvangen en deden het goed op de Amerikaanse markt. Het debuut oogstte lof, maar er was ook veel kritiek want het jatwerk was niet van de lucht. Die kritiek was terecht want de band klonk toch verdacht veel als Led Zeppelin. Nu zijn er slechtere bands om te kopiëren, maar het lag er allemaal wel erg dik bovenop waardoor enige originaliteit ver te zoeken was. Toch verkocht de band wereldwijd zalen met het grootste gemak uit, ook in Nederland (AFAS live).

Nu is er dan het belangrijke tweede album. Greta van Fleet is gegroeid en levert muzikaal weer een puik album af dat die typisch nostalgische sfeer van weleer ademt. De band speelt nog steeds leentjebuur bij Led Zeppelin, maar ditmaal zijn er ook invloeden van andere bands uit de seventies te bespeuren, zoals van Cream, Uriah Heep, Styx, Kansas en Rush. De nummers zitten allemaal goed in elkaar en het gitaarwerk van Jake Kiszka is bij vlagen zelfs uitstekend. Greta van Fleet werd een grote toekomt voorspeld en ze zouden inderdaad een grote band kunnen worden… met een andere zanger. Josh Kiszka is niet per definitie slecht, maar zijn schelle stemgeluid zal menigeen afschrikken. Iemand als Dino Jelusick kan de band naar veel grotere hoogten tillen. Dat zal echter niet zo snel gebeuren want Josh is de  broer van gitarist Jake en bassist Sam. Die familieband zullen ze intact willen houden.

Het album opent met een stichtelijk orgelmuziekje dat de indruk wekt dat we een religieuze ervaring ondergaan. Ook het artwork van de gatefold hoes versterkt die indruk. Heat Above blijkt een midtempo nummer dat gedragen wordt door een akoestische riff. Het luistert afgezien van de zang lekker weg. My Way Soon is een stuk energieker en heeft een ritme dat doet denken aan de oude Rush. Josh draagt zijn steentje bij door net zo irritant te klinken als Geddy Lee in zijn beginjaren. Op Broken Bells vallen de puzzelstukjes op zijn plaats en klinkt de band op zijn best. Het epische nummer begint ingetogen en bouwt naar een mooie climax zoals Led Zeppelin dat ook deed. Bij het beluisteren van Built By Nation zou je zweren dat je John Paul Jones op bas hoort. Het meeslepende Tears of Rain met het Clapton achtige gitaarwerk behoort tot de hoogtepunten van het album. Tijdens de concerten zullen ze vast Light My Love spelen want het refrein schreeuwt om meezingen. Het twaalfde en laatste nummer The Weight Of Dreams is een passend slotstuk van een album dat bij de fans menig rondje op de platenspeler of cd-speler zal draaien.

Niet alleen de muziek, maar ook qua uiterlijk en kleding lijkt Greta van Fleet zo uit de jaren zeventig te komen. Het zijn oude zielen in jonge lijven. We zouden zelfs niet verbaasd opkijken als ze toeren in een Volkswagen busje dat door hippies werd gebruikt voor trips naar Afghanistan in het pre-Taliban tijdperk. Ondanks de uitstekende muzikale prestatie, blijft na een paar luisterbeurten toch de irritatie over de stem van de zanger hangen. Samen met het gebrek aan originaliteit is dat toch het struikelblok naar wereldfaam.