De uit Louisiana afkomstige snarenman en singersongwriter vond in Nashville onderdak bij folkcollectief Old Crow Medicine Show maar bracht ondertussen enkele langspelers onder eigen naam uit naast bijdragen aan projecten van Bruce Hornsby, Brandi Carlile en Laura Marling. Die dames zijn evenmin als Karen Elson te bespeuren op de opvolger van de in de nasleep van een pijnlijke scheiding opgenomen voorganger Love Rides A Dark Horse.

De opener van Skeleton At The Banquet trekt die lijn door, sombere beschouwingen over teloorgegane relaties. I Love You Too sleept zich voort op wonderlijk, melodieus snarenwerk van Landry die zich ook in A Different Tune met pedalsteel tonen vermeien in fijne collages. Daar komen in Nobody’s Coming viool en omfloerst trompetje bij. Fel bijtende harmonicascheuten kleurt het bittere Angeline, weerom geïnspireerd door de keuze voor een ‘verkeerde’ vrouw, terwijl een sterk aan Richard Thompson herinnerend The Refuge Of Your Arms stijlvol voorbij walst.

Het is vooral de situatie in het huidige Amerika die aan bod komt. Landry trok zich terug in Frankrijk vanuit zijn bescheiden flatje observeerde hij de gebeurtenissen in zijn thuisland en verwerkte het niet bepaald fraaie schouwspel dat hij vanop afstand beter kon beoordelen in nieuwe songs die hij in LA samen met producer en bassist Seth Ford-Young vastlegde.

“The wolf is at your door again” verkondigt hij met zijn diepe, sonore grafstem, in het op de fiddle van Odessa Jorgensen dravende Trouble Town is de dreiging haast tastbaar. Het indringende The Place They Call Home ademt eveneens een grenzeloze wanhoop uit op een onheilspellende soundtrack. Portrait of Astrid, een woordloze nocturne voor gitaar vormt een bijzonder fraai slotakkoord.  Andermaal een sterks taaltje van een integere, intelligente singer-songwriter die het experiment geenszins schuwt zonder daarbij de folkroots te verloochenen.