Daniel Romano
Modern Pressure
Wie een beetje met de recente muzikale voorgeschiedenis van Daniel Romano vertrouwd is weet ondertussen dat deze geniale Canadees niet op een bepaald genre vast te pinnen is. Na de country-cowboy periode met fantastisch werk als Come Cry With Me en If’ I’ve Only One Time Askin’ scheert Romano de hangsnor af laat zijn haar groeien en snijdt als Dylaneske krullenbol met Mosey een nieuw hoofdstuk aan. Tijdens zijn passage in De Roma vorig jaar, zijn die krullen weeral omgeruild voor een strak gemillimeterd punkkapsel.
Op Modern Pressure bewandelt Romano, zoals de kleurige hoes en lay out al laten vermoeden nog een eindje verder het psychedelische pad op. Zoals gebruikelijk levert hij zowat alle songmateriaal aan en verzorgt in zijn eentje de instrumentatie in een Zweedse studio met Later wordt de piano van Mark Lalama en pedalsteel van Aaron Goldstein samen met blazerswerk toegevoegd in Toronto.
Bij momenten gaat het er net zoals in de sixties wat luchtiger aan toe in poppy nummers als de la-la song When I Learned Your Name en Sucking The Old World Dry. Dat loopt via een speels tweede deel van Ugly Human Heart over in het op een wolk van sitar, orgel en welluidend snarengerinkel zwevend Impossible Green terwijl ook Jennifer Castle een dromerig allure vertoont. Romana scherpt zijn geïnspireerde muzikale experimenten nog wat aan met krinkelend snarenwerk. De titelsong Modern Pressure, de feministische ode Roya en een fantastisch The Pride Of Queens vormen een weergaloos trio.
Onvermijdelijk duiken Dylaneske en Beatliaanse invloeden op maar de grandioze muzikale collage die op een fraaie apotheose uitloopt is onmiskenbaar van de ondertussen vertrouwde, tijdloze en grandioze Daniel Romano -signatuur.