In het jaar 2014 als Damon McMahon onder zijn alter ego Amen Dunes het vierde wapenfeit Love uitbrengt vertelt hij in een interview dat hij in de puberteit door twee vrouwen verkracht is. Het is de andere kant van de MeToo-beweging, die vrijwel altijd genegeerd wordt en waarmee Damon McMahon verklaart waarom hij niet op muzikaal vlak met vrouwen samenwerkt. Dat dit nog steeds een onverwerkt grijs gebied is getuigt hij in de Mary Anne country ballad waar hij zelfs nu nog op Death Jokes dit trauma een plek gunt. Love is tevens een mooie uitlaatklep voor de bevriende Godspeed You! Black Emperor leden die met alle plezier hun medewerking aan dit project verlenen. Hierdoor verschuift Damon McMahon zich achter het schild van gastmuzikanten waardoor het niet altijd eigen aanvoelt, maar wat wel de spanning ten goede komt.

Na Love volgt een viertal jaar later het begrijpelijke Freedom, een zware plaat over de zelfkant van het bestaan. Gaat Love nog over zijn persoonlijke strijd, op Freedom staat het gevecht van zijn moeder met terminale kanker centraal. Ze maakt de albumrelease nog net mee, maar komt een paar maanden later te overlijden. Daarna volgt er een lange zesjarige stilte. Damon McMahon kijkt argwanend naar de verknipte wereld, en bij dat destructief beeld past een fragmentarische onnavolgbare aanpak. Amen Dunes kiest nooit voor de gemakkelijkste weg, hij offert de schoonheid op om zich lelijk en vies misbruikt te presenteren wat zeker een gedurfde stap is.

Moet je het surrealistische Death Jokes wel begrijpen of moet je het gewoon ondergaan. Het Death Jokes intermezzo bevat passages van bekende stand-up comedians die met rassenhaat, bedreigingen, drugsverslavingen en bijna doodservaringen te maken hebben. Eigenlijk is het te triest voor woorden dat het publiek hiervan uit hun bol gaat, en met lachsalvo’s de hulpeloze artiesten te lijf gaan. Dat een grap verkeerd begrepen wordt is misschien wel de grootste misvatting, de genadeloze treurnis van de Amerikaanse Droom.

Death Jokes brengt het New Yorkse afvoerputje Gotham City tot leven. Een beschimmelde appel met in de rottende kern het CBGB hol waar Suicide afgedankte elektronica uit de vuilnisbakken vist en waar Lou Reed zich wild in het nachtleven uitleeft. In diezelfde periode beleeft de hiphop hun opkomst en weerklinken de zieke doeltreffende beats uit de ramen van de achterstandswijken. Amen Dunes transformeert het verleden naar het heden. We zitten in een tijdsbubbel gevangen welke zichzelf met botox injecties oppompt. Death Jokes brengt die gekte tot ontploffing.

Damon McMahon verwerkt angstscenario’s in zijn filmische apocalyptische waanideeën. Stel dat Jezus geen Messias is, maar een zondaar die de wereld in een paarse regenval de afgrond in helpt. Stel dat we in Purple Land hongerig het laatste avondmaal verorberen waarna we al feestend ten onder gaan. Ian wordt letterlijk in de vuurlinie geplaatst. Ian is de verloren zoon die aan de hogere macht opgeofferd wordt, the unknown soldier, the joker, geboren om te verliezen. De weerspiegeling van de maatschappij in smerig regenwater. Joyrider is slechts de begeleidende dodenmars van deze kamikaze brokkenpiloot.

Damon McMahon plundert het MacPhisto maatpak van Bono uit The Museum of Modern Art en danst zich duivels door het epische mellow Twenty Four Hour Party People cooling down stuk Round the World heen. We staren zinloos als social media junkies op ons smartphone schermpje, voeden ons met fake news en stompzinnige Tik Tok filmpjes. Lucifer biedt je een brandende sigaar aan om het vuurtje verder op te stoken. Poor Cops ervaren nu zelf hoe het voelt om snakkend naar adem toe te kijken. De I Don’t Mind breakbeats bereiden zich op die allesbeslissende fase voor, de transformatie tot het hiernamaals. What I Want romantiseert de laatste wensen van een seriemoordenaar. Na de liefde en de vrijheid wenkt de dood. Death Jokes heeft niks met humor te doen, dit is bittere ernst.