Normaal leggen ouders de basis voor de ontwikkeling en benut je de puberteit om zelf op ontdekkingstocht te gaan en jezelf verder te vormen. Een normaal proces dat in het geval van Martijn Smits bruut verstoord wordt als iemand hem als hulpeloos slachtoffer van zinloos geweld op zeventienjarige leeftijd neersteekt. Gelukkig herstelt hij hier grotendeels van, al blijven de littekens op zijn ziel in zijn melodramatische voordracht merkbaar. Als vorm van zelftherapie zet hij zijn gevoelens in muziek om en geeft hij deze traumatische gebeurtenis een plek. Tenminste, voor zover dit mogelijk is.

Leven en dood lopen als een rode draad door zijn bestaan heen. Als Benedict October besluit hij om dit concept op de opvolger van zijn You Can Tell Me Nothing That I Should debuut verder uit te werken, te verzachten, te relativeren. Dan krijgt hij plotseling een zware klap te verwerken als in de herfst van 2020 zijn vader overlijdt. Juist die houvast die hij van thuis uit heeft mee gekregen begint te wankelen, het zoveelste besef dat zekerheden opeens in onzekerheden kunnen veranderen. Opeens heeft And Then The Ocean nog meer impact. In de oorspronkelijke opzet richtte hij zich vooral op het maken van donkere fictieve sprookjes waarin het wegvallen van vrienden en hun ouders centraal zou staan. Nu staat hij zelf noodgedwongen op de positie van ervaringsdeskundige en is het dus voor de volle honderd procent zijn eigen verhaal.

Op het moment dat iemand definitief wegvalt haal je herinneringen op. Het biedt steun en deze beginfase van het rouwverwerkingsproces is van groot belang. Als je rust in het hoofd hebt, kun je wellicht vooral mooie gebeurtenissen koesteren. Het is graven in je verleden en terug naar de oorsprong waar je vandaan komt. Die ligt in het geval van de familie Smits in het zuiden van het land waar de ouders van Martijn elkaar in een dancing ontmoetten. Het funkende ritmische Lovestruck is broeierig, onschuld met een ondeugend randje. Ook hier staat het zeventiende levensjaar centraal, al handelt het hier over de opbloeiende liefde en niet om de agressie. Feit blijft dat het net zo essentieel is als die vervelende traumatische omstandigheden waar Martijn nog steeds mee moet dealen.

Martijn Smits gunt saxofonist Koen Schouten de eervolle taak om met de stoffige Big White Moon proloog And Then The Ocean te openen. Deze leerling van Hans Dulfer weet als geen ander hoe hij het stadse karakter in deze haastige avondwandeling moet leggen. Martin Scheppink, die de nodige podiumervaring als pianist bij Tangerine heeft opgebouwd, versterkt dit gevoel alleen maar. Topdrummer Nicky Hustinx zorgt voor de jazzy tegendraadse twist. Producer Mark Van Bruggen denkt mee over de opzet van de plaat, werkt de muzikale vormgeving vervolgens uit en krijgt de taak om de baspartijen in perfectie uit te voeren, gitarist Simon Leverink is zelf een befaamd songsmid die de emoties van Martijn Smit aardig goed aanvoelt. Hierdoor kan de singer-songwriter al zijn energie in het Benedict October alter-ego kwijt en kan hij zich volledig tergend smekend op de gesproken woord achtige voordracht richten. Hij laat zijn hart spreken en de haastige zinnen vullen de vrijgekomen ruimte filmisch in. De gejaagdheid staat hier bij de toegankelijkheid van het bestaan stil.

Martijn Smits springt onvoorbereid in het diepe, maar het voelt vertrouwd aan. De melodieën nestelen zich in zijn hoofd en hij hoeft deze enkel nog te ordenen. De zorgvuldigheid waarmee hij deze taak op zich neemt zegt meer dan genoeg over zijn perfectionisme. Big White Moon ontstaat in de schoonheid van het beklemmende rusteloze gejaagde. De gepijnigde zanger werkt zich manisch door zijn gevoelens heen, om uiteindelijk de sterfelijkheid van de liefde te treffen. Schoon schip maken, door deze eerst te laten zinken. Vervolgens de rust koesteren in het eerder genoemde Lovestruck. Door het opgewekte positivisme en de verleidingsdrang staat Martijn bij de relatie van zijn ouders stil, en deze voelt goed aan. Die liefde kan niemand hem meer ontnemen, die eeuwige belofte blijft overeind staan, zelfs als een van beiden overlijdt.

Loslaten en wegzweven in de psychedelische retro Beautiful Way To Die elektro ballad. Waardig sterven, de onvermijdelijke dood omarmen en deze tolereren. Daarna volgt de Never Said Goodbye With Words stilte, waarbij woorden in principe overbodig zijn, maar in het geval van Martijn Smits troost bieden. Dat dit niet eenvoudig is bewijst de nachtmerrieachtige overgang wel. Angstig badend in zweet en in tranen van verdriet ontwaken. De pijn, het onbegrip en de kwelling beheersen de nacht, dagen, weken soms zelfs maanden. Er zit heel veel Love, Disorderly paniek van Thomas Azier in deze track, waardoor producer Mark Van Bruggen nogmaals zijn belang op die plaat en nu dan ook op And Then The Ocean benadrukt.

Het aan zijn vader herinnerende Your Heart Is My Heart, aan Martijn het vermogen om dat hart diep in zichzelf verder te laten kloppen. Tranen dwingen het orgaan tot stilstand, na de acceptatie volgt het besef dat deze erfenis je ziel eerst openbreekt om daarna de wonden te helen. Benedict October overstijgt zijn melancholische aard en ontwikkelt zich op And Then The Ocean ook tot een liefhebbende charmeur, die zijn songs als kindjes vertroetelt, snel volwassen laat worden. De Your Clown zwaarte staat bij die imposante persoonlijkheid stil, zo denkt hij aan zijn vader terug. Het anker in het gezin, de wijsheid, maar ook het gevoel voor humor. Hemelse klanken bereiden zich tot die laatste sterrentocht voor, het definitieve vaarwel, het afscheid. Met het opstandige Insomnia adoreert Martijn Smits de kracht van zijn eerste grote voorbeeld. Zijn vader als rolmodel, zijn idool, zijn trots, zijn alles. Stoer met een hand aan het stuur rijdt hij de toekomst tegemoet om uiteindelijk aan de horizon te vervagen.

Na het vitale Insomnia komt Lust For Life hard binnen. Het licht is gedoofd. Verdwaald in de duisternis zoekende naar antwoorden voor vragen die zich nog niet openbaren. De warmte en kalmte moet nog aarden. Het treurende Lust For Life heeft iets zomers, de vooruitzicht naar de komende lente om het leven te herpakken, verlies te aanvaarden. Moet je de leegte opvullen of juist toelaten? Lust For Life, de twijfel of het leven nog zin heeft, of het genieten daarvan ooit wederkeert. Yesterday Is A Dream, vandaag staat het ontwaken centraal. De zon wenkt en trekt je vanuit de duisternis het verblindende daglicht in. De Love You Till Tuesday epiloog is het verdovende eindoordeel, klaar voor de volgende moeilijke stap. And Then The Ocean geeft nabestaanden steun en begrip, hiermee heeft Benedict October zijn doel bereikt.

De Equally Blinded new wave als bonustrack, die eigenlijk prima na Yesterday Is A Dream past. Het is de keuze van Martijn Smits om deze opbeurende song als outsider buiten te sluiten. Stefany de Beurs van Wolf & Moon als medecompagnon, een bevriende oorspronkelijk uit Berlijn afkomstige zangeres die net als Martijn tegenwoordig in Berlijn woont. Benedict October ontgint de Duitse grond juist als eventuele werkplek en overziet de mogelijkheden om daar het succes te continueren. Het theatrale verleden en het decadente verval van deze hoofdstad past perfect bij de liedjesschrijver. Misschien symboliseert Equally Blinded het ontvluchten en richt Benedict October zich hiermee op de toekomst, een nieuw hoofdstuk van een nog te schrijven boek.